Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Jagielska po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia [A.] w W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 czerwca 2016 r. sygn. akt V SA/Wa 641/15 w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi [A.] w W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie określenia przypadającej do zwrotu kwoty dofinansowania z budżetu Unii Europejskiej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 3 czerwca 2016 r. o sygn. akt V SA/Wa 641/15, orzekając na podstawie art. 246 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718; dalej: p.p.s.a.) odmówił [A.] w W. (dalej jako I.) przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi I. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] grudnia 2014 r. w przedmiocie określenia przypadającej do zwrotu kwoty dofinansowania z budżetu Unii Europejskiej.
Wyjaśniając motywy podjętego rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że w załączonym do skargi kasacyjnej wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych I. wyjaśnił, iż nie osiąga znacznych dochodów, nie dysponuje oszczędnościami ani wolnymi środkami, które mógłby przeznaczyć na pokrycie kosztów sądowych.
Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2016 r. starszy referendarz sądowy WSA w Warszawie odmówił I. przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, uznając, że I. nie wykazał braku dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania sądowego.
Sąd podkreślił, że od wyżej wskazanego postanowienia I. wniósł sprzeciw, ponownie domagając się zwolnienia od kosztów sądowych. W związku ze sprzeciwem postanowienie referendarza utraciło moc i wniosek podlegał rozpoznaniu przez Sąd.
Oceniając wniosek WSA przyjął, że mimo ponoszonych trudności, wynikających z "zachwiania" płynności finansowej, I. jest w stanie uiścić należny wpis sądowy od skargi kasacyjnej w wysokości 750 zł.
W zażaleniu wniesionym do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) I. domagał się zmiany postanowienia Sądu z dnia 3 czerwca 2016 r. i zwolnienia od kosztów sądowych w całości lub w części, a ewentualnie uchylenia postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, zarzucając naruszenie: 1/ art. 141 § 4 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych polegający na: a) przyjęciu, że skarżący wniósł sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego z dnia 20 kwietnia 2016 r., podczas gdy skarżący nigdy sprzeciwu nie wnosił, b) pominięcie okoliczności, że wszystkie środki zgromadzone na rachunku bankowym skarżącego są zajęte przez komornika sądowego w związku z prowadzoną egzekucją, co powoduje, że skarżący nie ma możliwości opłacenia skargi z tych środków; 2/ art. 246 § 2 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na odmowie zwolnienia wnioskodawcy od kosztów sądowych, mimo spełnienia przesłanek do zastosowania powyższej normy.
Składający zażalenie wyjaśnił, że 23 lutego 2016 r. doręczono mu odpis wyroku z 18.01.2016 r. wraz z uzasadnieniem, jednak odpis wyroku pozbawiony był sentencji. Od tak doręczonego odpisu wyroku skarżący wniósł skargę kasacyjną razem z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. WSA odrzucił skargę kasacyjną postanowieniem z 13 kwietnia 2016 r. jako złożoną przedwcześnie. Skarżący uznał, że ze skargą kasacyjną odrzucono także wniosek o przyznanie prawa pomocy, co oznacza, iż postanowienie referendarza sądowego z 20 kwietnia 2016 r. zostało wydane w stosunku do odrzuconego wniosku. Poza tym skarżący zaznaczył, że nigdy nie wniósł sprzeciwu od powyższego postanowienia. Dalej wnoszący zażalenie wskazał, że odpis wyroku z sentencją oraz uzasadnieniem doręczono mu 7.04.2016 r., więc ponownie złożył skargę kasacyjną razem z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Kwestionując postanowienie Sądu z dnia 3 czerwca 2016 r. skarżący uznał je za wydane z rażącym naruszeniem prawa oraz argumentował, że jego sytuacja przemawia za przyznaniem prawa pomocy.