Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Stanisław Gronowski po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia M. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt VI SA/Wa 1079/14 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania uchwały w sprawie ze skargi M. W. na uchwałę Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia 22 stycznia 2014 r. nr . w przedmiocie uchylenia uchwały w sprawie stwierdzenia wydania uchwały z naruszeniem prawa i przekazania do ponownego rozpatrzenia postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. postanowieniem z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt VI SA/Wa 1079/14 odmówił M. W. wstrzymania wykonania uchwały Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia 22 stycznia 2014 r. nr . w przedmiocie uchylenia uchwały w sprawie stwierdzenia wydania uchwały z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji podał, że M. W. (dalej: skarżący) w skardze domagał się wstrzymania wykonania wymienionej wyżej uchwały argumentując tym, że natychmiastowe jej wykonanie spowoduje trudne do odwrócenia skutki. Zdaniem Sądu pierwszej instancji skarżący nie uzasadnił wniosku o wstrzymanie uchwały, w konsekwencji czego wniosek nie mógł być poddany ocenie merytorycznej. Skarżący nie przywołał żadnych okoliczności, które świadczyłyby o niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków i w związku tym brak jest, w ocenie Sądu pierwszej instancji, podstaw do uwzględnienia wniosku.
M.W. zażaleniem zaskarżył powyższe orzeczenie, w którym wniósł o uchylenie postanowienia Sądu pierwszej instancji i wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Przyznanie skarżącemu ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły, wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którą wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Zgodnie z treścią art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi może on na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przepis ten zawiera zamknięty katalog przesłanek pozytywnych wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, które muszą zostać we wniosku wskazane i uprawdopodobnione. Oznacza to, że skarżący obowiązany jest wskazać we wniosku okoliczności, które w jego ocenie uzasadniają ten wniosek, uprawdopodabniając, że wykonanie aktu może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenie skutki. Stosownie zaś do art. 61 § 4 p.p.s.a. postanowienia w sprawie wstrzymania aktu lub czynności wydane, na podstawie § 2 i 3, sąd może zmienić lub uchylić w każdym czasie w razie zmiany okoliczności, a skuteczność ponownego wniosku jest uzależniona od wykazania przez stronę zmiany okoliczności istotnych z punktu widzenia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania aktu lub czynności.
Oceniając zaskarżone postanowienie Sądu pierwszej instancji przez pryzmat cytowanych powyżej przepisów oraz treści wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania uchwały uznać należy, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.
Z okoliczności przedstawionych we wniosku nie wynika bowiem, że na skutek wykonania zaskarżonej uchwały zostałaby wobec skarżącego spełniona którakolwiek z przesłanek wskazanych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Ogólnikowe twierdzenia skarżącego zawarte we wniosku o "trudnych do odwrócenia skutkach" wykonania zaskarżonej uchwały nie spełniają, jak trafnie zauważył Sąd, przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. koniecznych do uznania wniosku za zasadny a w konsekwencji uniemożliwiają ocenę, czy wykonanie zaskarżonej uchwały mogłoby spowodować nieodwracalne skutki dla skarżącego i jakie byłby to skutki. W związku z tym, że skarżący nie przytoczył żadnych konkretnych okoliczności, które byłyby następstwem wykonania zaskarżonej uchwały Sąd pierwszej instancji nie miał podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego.
Z wymienionych względów Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu i na podstawie art. 184 p.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.