Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Tadeusz Cysek po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia B. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Łd 215/07 w zakresie prawa pomocy w sprawie ze skargi B. P. przeciwko Urzędowi Patentowemu RP, Wojewodzie Ł. i Rektorowi Uniwersytetu Medycznego w Ł. w przedmiocie roszczeń finansowych postanawia: 1. uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę w zakresie prawa pomocy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł.; 2. sprostować z urzędu oczywistą omyłkę w komparycji postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 24 stycznia 2008r. w ten sposób, że w miejsce wyrazów "20 października 2007 r." wpisać wyrazy "20 grudnia 2007 r.".
Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2008 r. o sygn. akt III SA/Łd 215/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. w sprawie ze skargi B. P. przeciwko Wojewodzie Ł., Rektorowi Uniwersytetu Medycznego w Ł. oraz Prezesowi UP, po rozpoznaniu wniosków złożonych przez B. P., odmówił przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu Sąd I instancji podał, że w dniu 5 grudnia 2007 r. strona skarżąca złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. wniosek o przyznanie prawa pomocy przez zwolnienie go od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika. Kolejny wniosek o przyznanie prawa pomocy strona skarżąca złożyła w dniu 20 grudnia 2007 r. wraz ze skargą kasacyjną na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 6 grudnia 2007 r. odrzucające jego skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. uznał, że złożone wnioski nie mogą zostać uwzględnione, gdyż zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Skarżący wniósł do WSA w Ł. skargę w przedmiocie prawa do wynagrodzenia ze środków budżetu Państwa z tytułu wykorzystywania wynalazków do celów państwowych, domagając się zasądzenia odszkodowania w kwocie 20.000.000 zł wraz z odsetkami. Tak skonstruowane żądanie skarżącego w sposób jednoznaczny kwalifikuje wniesioną skargę jako pozew o roszczenia finansowe. Żądanie skarżącego nie mieści się więc w zakresie kognicji sądów administracyjnych.
Sąd I instancji podkreślił, iż stanowisko takie wyraził też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. w uzasadnieniu postanowienia z dnia 2 sierpnia 2007 r., które wobec wniesienia zażalenia poddane zostało kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego, który postanowieniem z dnia 11 października 2007 r., sygn. akt II GZ 165/07, oddalił zażalenie, wskazując, iż przedmiotowa sprawa ma charakter cywilnoprawny i jako taka podlega rozpoznaniu przez sądy powszechne. Z uwagi na to, iż w sprawie nie zaistniały nowe okoliczności, a w szczególności nie pojawiły się inne żądania, które mieściłyby się w kognicji sądu administracyjnego, działając na podstawie art. 247 p.p.s.a Sąd I instancji ponownie odmówił skarżącemu przyznania pomocy we wnioskowanym zakresie.
Skarżący wniósł zażalenie na powyższe postanowienie, w którym nie przedstawił argumentacji nawiązującej do motywów zaskarżonego postanowienia podanych przez Sąd I instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie wymaga uwzględnienia, aczkolwiek nie z uwagi na sposób jego sformułowania.
Zważywszy jednak, iż przy rozpatrywaniu zażalenia Naczelny Sąd Administracyjny nie jest związany - tak jak w przypadku skargi kasacyjnej - granicami zaskarżenia należało podkreślić, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane w oparciu o art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., już po zakończeniu przez Sąd I instancji postępowania w sprawie orzeczeniem o odrzuceniu skargi jako niedopuszczalnej, które to orzeczenie jednak skarżący zakwestionował skargą kasacyjną.