Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski po rozpoznaniu w dniu 14 października 2008r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 3 czerwca 2008r. sygn. akt II SAB/Bk 4/08 o odrzuceniu skargi J. B. na bezczynność Rady Miejskiej w S. w przedmiocie zmiany w planie zagospodarowania przestrzennego postanawia: - oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 3 czerwca 2008r., sygn. akt II SAB/Bk 4/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę J. B. na bezczynność Rady Miejskiej w S. w przedmiocie dokonania zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego polegających na naniesieniu linii rozgraniczających zabudowę na działce nr 1554/5 od ulicy [...] zgodnie z obowiązującymi przepisami Prawa budowlanego. Sąd I instancji stwierdził, że przepis art. 101a ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) uprawnia podmioty określone w art. 101 tej ustawy do wniesienia skargi do sądu administracyjnego w tych przypadkach, gdy organy samorządu pozostają w bezczynności w podejmowaniu uchwał będąc do tego obligowane konkretnymi przepisami prawa. W ocenie Sądu brak jest jednak takiego unormowania w odniesieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W szczególności obowiązku sporządzenia planu, mogącego być podstawą do wywiedzenia skargi na bezczynność, nie przewidują w niniejszej sprawie przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).
Od powyższego postanowienia J. B. złożył skargę kasacyjną wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem rozpoznania skargi na bezczynność. W skardze kasacyjnej podniesiono zarzut naruszenia przepisów postępowania - art. 113 § 1 w związku z art. 183 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), bowiem wskutek zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie i wydania orzeczenia bez dostatecznego wyjaśnienia sprawy, strona skarżąca była pozbawiona możności obrony swych praw, a w szczególności możliwości wyprowadzenia Sądu z oczywistego błędnego odczytania treści skargi i sprawdzenia poprawności procesu uchwałodawczego.
W skardze kasacyjnej zarzucono też naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uznanie wskazanego w tym przepisie obowiązku sporządzenia planu za czynność o charakterze fakultatywnym, jak również niewłaściwe zastosowanie tego przepisu, gdyż skarżącemu chodziło o naniesienie brakujących linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu, a nie ich zmianę - stąd, w ocenie skarżącego, nie sposób łączyć tej czynności z art. 3 ust. 1 ww. ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Stosownie do art. 58 § 1 pkt 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 3 § 2 pkt 4 ww. ustawy kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1 - 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy natomiast kontrola ta obejmuje bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4.