Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Maria Rzążewska po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. B. i J. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 1 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Rz 235/08 o odrzuceniu skargi B. B. i J. B. na uchwałę Rady Gminy M. P. z dnia 6 listopada 2007 r. Nr XII/105/07 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 1 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Rz 235/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę wniesioną przez B. B. i J. B. na uchwałę Rady Gminy M. P. z dnia 6 listopada 2007 r. Nr XII/105/07 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Sąd uznał, iż skarga B. B. i J. B. została wniesiona po upływie terminu przewidzianego w art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej zwanej: p.p.s.a.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż w dniu 26 listopada 2007 r. (data nadania pisma w placówce pocztowej) skarżący wnieśli do Rady Gminy wezwanie do usunięcia naruszenia ich interesu prawnego. Uchwałą z dnia 25 stycznia 2008 r. Rada Gminy M. P., odmówiła uchylenia zaskarżonej uchwały z dnia 6 listopada 2007 r., o czym powiadomiono B. i J. B. pismem z dnia 30 stycznia 2008 r., doręczonym w dniu 5 lutego 2008 r. Sąd uznał, iż w tych okolicznościach, zgodnie z uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007r. (II OPS 2/2007, ONSAiWSA 2007/3 poz. 60), skargę należało wnieść w terminie sześćdziesięciu dni liczonym od dnia nadania na poczcie wezwania do usunięcia naruszenia prawa, a więc do dnia 4 lutego 2008 r. włącznie. Skarżący wnosząc skargę do Sądu w dniu 4 marca 2008 r. uchybili powyższemu terminowi.
Skargę kasacyjną od tego postanowienia wnieśli B. i J. B., reprezentowani przez radcę prawnego G. Z., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od strony przeciwnej kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:
1. naruszenie art. 53 § 1 i 2 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że strona wniosła skargę po upływie przewidzianego terminu
2. naruszenie art. 54 § 2 p.p.s.a poprzez nieprzekazanie przez organ kompletnych akt sprawy, co miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż zebrany materiał dowodowy nie był kompletny i zupełny
3. naruszenie art. 133 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że wyrok został wydany na podstawie kompletnych akt sprawy, natomiast w rzeczywistości akta te nie były kompletne i organ nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 54 § 2 w/w ustawy
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż w dniu 24 grudnia 2007 r. skarżący otrzymali od Przewodniczącego Rady Gminy pismo (datowane na 20 grudnia 2007 r.), iż sprawa z ich wezwania do usunięcia naruszenia prawa nie zostanie załatwiona w terminie, gdyż sprawą musi zająć się Komisja Rewizyjna Rady Gminy M. P., a sprawa zostanie załatwiona w terminie do 4 lutego 2008r.
Po otrzymaniu tego pisma skarżący byli przekonani, że termin do wniesienia ewentualnej skargi nie zaczął jeszcze biec. W ocenie skarżących informacja o przedłużeniu terminu rozpatrzenia ich wniosku była dla nich wiążąca i nie powinni oni z tego ponosić negatywnych konsekwencji. Powyższe pismo Przewodniczącego Rady Gminy nie zostało, zdaniem skarżących, dołączone do akt sprawy, bowiem Sąd w skarżonym postanowieniu w ogóle się do tego pisma nie odniósł, a ma ono, w ocenie skarżących, istotne znaczenie w sprawie i mogło mieć wpływ na jej rozstrzygnięcie. Świadczy to tym samym o naruszeniu art. 54 p.p.s.a, ponieważ akta przekazane przez organ były niekompletne. Zdaniem skarżących organ celowo poinformował ich o wydłużeniu terminu do załatwienia sprawy, licząc na to że strona "uśpiona" otrzymanym pismem nie podejmie żadnych działań zmierzających do zaskarżenia uchwały. Takie działanie jest w ocenie skarżących sprzeczne z art. 7, 8 i 9 k.p.a.