Skarga kasacyjna na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie oddalenia skargi na bezczynność wierzyciela
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Stojanowski po rozpoznaniu w dniu 23 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 2467/10 odrzucającego skargę E. K. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2010 r. znak [...] w przedmiocie oddalenia skargi na bezczynność wierzyciela postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2011 r. odrzucił skargę E. K. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2010 r. znak [...] w przedmiocie oddalenia skargi na bezczynność wierzyciela.

Jak wynika z akt sprawy, E. K. pismem z dnia 2 grudnia 2010 r. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2010 r. Przewodniczący Wydziału VII Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w warszawie zarządzeniem z dnia 23 grudnia 2010 r. wezwał skarżącego do iszczenia wpisu sądowego od skargi w kwocie 100 zł w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2011 r., na podstawie art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., odrzucił skargę E. K. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2010 r., wskazując iż skarżący nie uiścił wpisu sądowego od skargi.

Pismem z dnia 30 czerwca 2011 r. E. K. wniósł skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 2467/10 zarzucając naruszenie art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 i 2 pkt 2, art. 160, art. 166 w zw. z art. 141 § 4, art. 58 § 1 pkt 3 i § 3, art. 145 § 1 pkt 1 i art. 220 § 1 i 3 w zw. z art. 6 p.p.s.a. polegające na tym, że Sąd pierwszej instancji w związku z wezwaniem do wniesienia opłaty od skargi skierowanym do skarżącego nie pouczył go o możliwości wystąpienia o przyznanie prawa pomocy, pomimo że nie był w stanie uiścić opłaty, czego ostateczną konsekwencją było odrzucenie skargi z powodu nieopłacenia jej w terminie. Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed NSA, prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej, obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 p.p.s.a.). Naczelny Sąd Administracyjny jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonymi przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Zgodnie z art. 182 § 1 p.p.s.a., skargę kasacyjną od postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego kończącego postępowanie w sprawie Naczelny Sąd Administracyjny może rozpoznać na posiedzeniu niejawnym.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 p.p.s.a. Sąd administracyjny powinien udzielać stronom występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych oraz pouczać ich o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań. Przepis ten ma charakter zasady ogólnej, zwanej zasadą udzielania pomocy stronom. Przede wszystkim chodzi w nim o wyrównanie szans strony działającej bez adwokata (radcy prawnego). Wskazówki i pouczenia mają dotyczyć tego, jakie czynności procesowe powinny zostać w sprawie podjęte; w jaki sposób i w jakim terminie powinny zostać stwierdzone przez sąd wadliwości w tych czynnościach; jakie są następstwa nieusunięcia tych braków w terminie oraz jakie skutki prawne pociągnie za sobą podjęcie tych czynności (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 49). Istotne jest w szczególności to, aby potrzebne wskazówki rozumiane były jako wskazówki wyartykułowane przez sąd w ten sposób, aby strona nie korzystając z profesjonalnego pełnomocnika nie została pozbawiona możliwości wpływu na toczący się proces i w ten sposób zrealizowania własnych uprawnień.

Sąd nie jest zobowiązany do szczegółowego instruowania strony co do wszelkich możliwych zachowań (por. wyrok SN z dnia 13 lipca 2000r. II UKN 639/99, OSNAPiUS 2002 r., nr 3, poz. 78). W tym wypadku jedynym obowiązkiem Sądu było pouczenie o przysługującym prawie do złożenia środka zaskarżenia od zarządzenia wzywającego do uiszczenia wpisu sądowego, co też Sąd uczynił. Należy zauważyć, że obowiązek taki wynikałby w przypadku, gdyby skarżący w pismach poprzedzających wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego powołał się na wskazywał na jego trudną sytuację materialną, co w przedmiotem sprawie nie miało miejsca.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 182 § 1 w zw. z art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Strona 1/1