Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 1592/18 w sprawie ze skargi Miasta [...] na postanowienie Wojewody [...] z dnia[...] kwietnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia: zawiesić postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Wyrokiem z 13 marca 2019 r., sygn. VII SA/Wa 1592/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: Sąd I instancji), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 13 marca 2019 r. sprawy ze skargi Miasta [...] na postanowienie Wojewody [...] z [...] kwietnia 2018 r. nr [...], w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania, uchylił zaskarżone postanowienie oraz zasądził od Wojewody [...] na rzecz Miasta [...] kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W skardze kasacyjnej Wojewoda [...] (dalej: skarżący kasacyjnie organ) zaskarżył w całości wyrok Sądu I instancji.
Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 28 k.p.a. i art. 29 k.p.a. przez błędne uznanie, że Prezydentowi [...], reprezentowanemu przez Zastępcę Dyrektora Biura [...], przysługuje status strony w postępowaniu o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie P. J. pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania budynku o funkcji socjalno-warsztatowej na funkcję usług handlu wraz z przebudową przy ul. [...] w W. na dz. ew. nr [...] obr. [...]. (dalej: inwestycja) w sytuacji, gdy wskazany powyżej organ decyzją z [...] lutego 2018 r., Nr [...], zatwierdził zgodnie z wnioskiem projekt budowlany i udzielił pozwolenia na użytkowanie,
2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 6 k.p.a., 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. przez błędne uznanie, że prawo własności przysługujące miastu [...] do nieruchomości objętych inwestycją oraz nieruchomości znajdujących się w sąsiedztwie inwestycji jest odrębną okolicznością kreującą interes prawny miasta [...] w sytuacji gdy Prezydent [...], jako organ gospodarujący mieniem tego podmiotu, jest zarazem organem wydającym decyzję w przedmiocie inwestycji,
3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 134 k.p.a. przez błędne uznanie, że skarżącemu przysługuje legitymacja do wniesienia odwołania.
Wobec powyższego na podstawie art. 176 § 2 w zw. z art. 185 § 1 oraz art. 203 p.p.s.a., wniesiono o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, rozpoznanie skargi poza rozprawą (zrzeczono się rozprawy) oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego od strony przeciwnej kosztów postępowania kasacyjnego.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że istota problemu w kontrolowanej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy organ, który na podstawie przepisów prawa materialnego wykonuje władztwo wobec innych podmiotów poprzez rozstrzyganie o ich prawach lub obowiązkach (imperium), może być równocześnie stroną takiego postępowania z uwagi na wykonywanie uprawnień właścicielskich w stosunku do majątku komunalnego (dominium). Rozstrzygnięcie tego zagadnienia budziło wiele kontrowersji zarówno w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego, jak i w literaturze przedmiotu. Według skarżącego kasacyjnie organu, spór ten ostatecznie zakończył się po podjęciu przez skład 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu 19 maja 2003 r. uchwały, w której zasygnalizowano, że rola jednostki samorządu terytorialnego w postępowaniu administracyjnym jest wyznaczona przepisami prawa materialnego. Może być ona, jako osoba prawna, stroną tego postępowania i wówczas organy ją reprezentujące będą broniły jej interesu prawnego, korzystając z gwarancji procesowych, jakie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego przyznają stronom postępowania administracyjnego. Ustawa może jednak organowi jednostki samorządu terytorialnego wyznaczyć rolę organu administracji publicznej w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 3 k.p.a. Wtedy będzie on "bronił" interesu jednostki samorządu terytorialnego w formach właściwych dla organu prowadzącego postępowanie.