Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Stahl po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 1673/15 w sprawie ze skargi M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady W. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2015 r. odrzucił skargę M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady W. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie dotyczącym działki ew. nr [...] z obrębu [...], położonej przy ul. G. [...] w W.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I. instancji wskazał, że M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. pismem z dnia 7 listopada 2014 r. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady W. z [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie w jakim w § 39 pkt 17 ppkt 1 ustala przeznaczenie terenu, na którym położone są działki o nr ewid. [...] oraz o nr ew. [...] z obrębu [...], przy ul. G. [...] w W.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie podnosząc, że sprawa ze skargi M. Sp. z o.o. na ww. uchwałę została już prawomocnie rozpoznana wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 881/12. Rada W. zwróciła uwagę, że w wyroku z dnia 15 października 2012 r. WSA w Warszawie stwierdził niezasadność skargi w zakresie zarzutów wskazujących na przekroczenie przez organy gminy władztwa planistycznego w części dotyczącej działki ew. nr [...] oraz że podniesiony w skardze zarzut niezgodności ustaleń planu zawartych w § 39 ust. 17 ppkt g tekstu planu z ustaleniami § 2 pkt 3 tekstu planu nie narusza jej interesu prawnego, wynikającego z prawa własności działki ew. nr [...].
Postanowieniem z dnia 9 lutego 2015 r. Sąd odrzucił skargę wskazując, że jakkolwiek poprzednia skarga dotyczyła wprost zapisu § 2 pkt 3 planu w zakresie ustaleń dotyczących maksymalnej wysokości zabudowy i dopuszczalnej dominaty wysokościowej, to jednak bliższa analiza tej skargi wskazuje, że dotyczyła ona w istocie całości ustaleń planu dla przedmiotowych działek.
Postanowieniem NSA z dnia 28 kwietnia 2015 r. uchylił ww. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 9 lutego 2015 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd I. instancji.
NSA w odniesieniu do działki ew. nr [...] wskazał m. in., że Sąd I instancji w postanowieniu z 9 lutego 2015 r. błędnie przyjął, że bliższa analiza pierwszej skargi na plan dotyczyła w istocie całości jego ustaleń dla tej działki. Sąd I instancji sformułowanego w ten sposób stanowiska w żaden sposób nie rozwinął, nie dokonując ustaleń co dokładnie stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia w wyroku z 15 października 2012 r. Zdaniem NSA poprzestanie na ogólnej konstatacji o zaistnieniu stanu powagi rzeczy osądzonej było co najmniej przedwczesne. Tylko bowiem dokładne zestawienie ze sobą rzeczywistego przedmiotu rozstrzygnięcia sądu, a nie twierdzeń zamieszczonych w skardze, z żądaniem dokonania powtórnej kontroli sądowej tego samego aktu prawa miejscowego umożliwia sformułowanie wniosku o zaistnieniu stanu powagi rzeczy osądzonej w konkretnej sprawie sądowoadministracyjnej (str. 8 akapit 1 postanowienia NSA).