Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku L.S. o wstrzymanie wykonania zarządzenia zastępczego Wojewody Zachodniopomorskiego z 19 czerwca 2012 r. nr 2/2012 w sprawie ze skargi kasacyjnej L.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 24 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 836/12 oddalającego skargę L.S. na zarządzenie zastępcze Wojewody Zachodniopomorskiego z [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu postanawia: oddalić wniosek.
Wyrokiem z 24 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 836/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę L.S. (dalej jako "skarżący") na zarządzenie zastępcze Wojewody Zachodniopomorskiego z [...] czerwca 2012 r. w przedmiocie wygaśnięcia mandatu.
Od powyższego wyroku skarżący wniósł skargę kasacyjną.
W treści skargi kasacyjnej skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania zarządzenia zastępczego z [...] czerwca 2012 r. Wyjaśnił, że brak wstrzymania wykonania zaskarżonego zarządzenia zastępczego spowoduje, że zostanie on pozbawiony w sposób nieuzasadniony możliwości decydowania o wspólnocie samorządowej. W przypadku wykonania zarządzenia zastępczego skarżący utraci funkcję radnego, co spowoduje trudne do odwrócenia skutki.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Kompetencja Naczelnego Sądu Administracyjnego do wstrzymania wykonania aktu lub czynności została uregulowana w art. 61 § 3 w związku z art. 193 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 - zwanej dalej "p.p.s.a."). Sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli w wyniku jego wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie ma okoliczność, że skarżący nie uprawdopodobnił zaistnienia przesłanek wskazanych w cytowanym przepisie. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione. Brak precyzyjnego wskazania przesłanek wymaganych przez przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. uniemożliwia Sądowi ocenę zasadności złożonego przez stronę skarżącą wniosku. Stanowisko takie jest utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04, z 4 listopada 2014 r., sygn. akt II OSK 2919/14 i z 19 marca 2014 r. sygn. akt II OZ 253/14, dostępne w bazie orzeczeń sądów administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tylko prawidłowo uzasadniony wniosek może zostać rozpoznany zgodnie z intencją strony, bowiem brak uzasadnienia czy też uzasadnienie niepełne, lakoniczne nie pozwalają na ocenę, czy opisane powyżej przesłanki w danej sprawie zachodzą. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego formułowania argumentów uzasadniających wniosek o wstrzymanie, a obowiązek w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy.
W treści skargi kasacyjnej skarżący zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego zarządzenia zastępczego, wskazując jedynie, że wykonanie tego aktu uniemożliwi mu udział w decydowaniu o losach wspólnoty samorządowej i spowoduje trudne do odwrócenia skutki. Jednocześnie jednak skarżący nie wyjaśnił, na czym te trudne do odwrócenia skutki mają polegać. Tego rodzaju wyjaśnieniem nie jest stwierdzenie, że skarżący zostanie pozbawiony możliwości decydowania o losach wspólnoty samorządowej, ponieważ jest to oczywistą konsekwencją utraty mandatu radnego. Nie oznacza to jednak, niejako "automatycznie", że wykonanie zaskarżonego aktu spowoduje trudne do odwrócenia skutki bądź znaczną szkodę. Nie bez znaczenia jest również, że z dniem 21 listopada 2014 r. zakończyły się kadencje rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. Stąd też skarżący musiałby skutecznie uzasadnić, że wykonanie zaskarżonego aktu wywoła skutki, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., pomimo, że obecnie utraciłby mandat radnego poprzedniej kadencji niezależnie od podjętego w niniejszej sprawie zarządzenia zastępczego Wojewody Zachodniopomorskiego. Skarżący takich okoliczności nie uprawdopodobnił w uzasadnieniu wniosku.
Stąd też wniosek o udzielenie ochrony tymczasowej na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. nie mógł zostać uwzględniony.
Z powyższych względów i na podstawie art. 61 § 3 w związku z art. 193 ustawy p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.