Dnia 27 listopada 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 czerwca 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 462/19 w sprawie ze skargi E. P.-K. i A. K. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie skierowania obowiązku do wykonania zastępczego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 3 czerwca 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 462/19, powołując się na art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., odrzucił skargę A. K. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] grudnia 2018 r., którym utrzymano w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z [...] października 2018 r. o skierowaniu obowiązku objętego tytułem wykonawczym z [...] grudnia 2016 r., nr [...] do wykonania zastępczego na koszt i niebezpieczeństwo zobowiązanej E. P. - K., celem wyegzekwowania obowiązku nałożonego decyzją z [...] stycznia 2016 r. o nakazaniu rozbiórki jednonawowego pawilonu blaszanego wraz z przylegającą wiatą, położonych na części działki nr [...] przy ul. [...] w W. W ocenie Sądu pierwszej instancji, skarżącemu A. K. nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym w tej sprawie. Oznacza to brak podstaw, by w stosunku do tego skarżącego zastosowanie miał art. 50 § 1 p.p.s.a., który uprawniałby do wniesienia skargi. Jednocześnie Sąd zaznaczył, że skardze E. P. - K. na ww. postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] grudnia 2018 r. nadano dalszy bieg.
W skardze kasacyjnej A. K. zarzucił naruszenie art. 50 § 1 w zw. z art. 32 p.p.s.a. poprzez błędne uznanie, że nie przysługuje mu w sprawie przymiot strony, mimo że posiada on niewątpliwie interes prawny we wniesieniu skargi do sądu administracyjnego. W konsekwencji powyższego skarżący zarzucił błędne zastosowanie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. poprzez odrzucenie skargi.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący wyjaśnił po pierwsze, że swój interes prawny wywodzi z faktu, że kiedyś dysponował tytułem prawnym do działki nr [...] przy ul. [...] w W. i w sytuacji, gdyby wystąpiła wada nieważności "w dacie, w której strona dysponowała jeszcze tytułem rzeczowym do nieruchomości" mógłby dochodzić roszczeń odszkodowawczych. Po drugie, że "ocena braku interesu prawnego (brak przymiotu strony) prowadzić winna do oddalenia skargi nie zaś do jej odrzucenia".
We wnioskach skargi kasacyjnej zażądano uchylenia postanowienia Sądu pierwszej instancji w całości i przekazania sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Wniesiono także o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.
Rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jednolity tekst ustawy - Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie podstawy nieważności wskazane w art. 183 § 2 p.p.s.a. nie zachodzą, zaś granice skargi kasacyjnej zostały wyznaczone przez jej wniosek (uchylenie zaskarżonego wyroku w całości) i podstawy (wskazane naruszenia przepisów prawa). Rozpoznając zatem w tak określonych granicach sprawę NSA uznał, że skarga kasacyjna nie jest zasadna.