Dnia 30 stycznia 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Robert Sawuła po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2019 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Syndyka Masy Upadłości [...] sp. z o. o. z siedzibą w [...] w upadłości likwidacyjnej o wstrzymanie wykonania decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w sprawie ze skargi kasacyjnej Syndyka Masy Upadłości [...] sp. z o. o. z siedzibą w [...] w upadłości likwidacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 1775/17 oddalającego skargę Syndyka Masy Upadłości [...] sp. z o. o. z siedzibą w [...] w upadłości likwidacyjnej na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...].
Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 1775/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie oddalił skargę Syndyka Masy Upadłości [...] sp. z o. o. z/s w [...]w upadłości likwidacyjnej na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (SKO) w [...] z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.
W treści skargi kasacyjnej Syndyka Masy Upadłości [...] sp. z o. o. z/s w [...] w upadłości likwidacyjnej od w/w wyroku z dnia 7 grudnia 2017 r. pełnomocnik zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] ustalającą wysokość jednorazowej opłaty planistycznej w wysokości 28.455 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, spowodowanego uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, bowiem zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków na rzecz masy upadłości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie podkreślić należy, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd, będąca formą tymczasowej ochrony sądowej udzielanej stronie postępowania, stanowi wyjątek od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 w związku z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018, poz. 1302), zgodnie z którą wniesienie skargi kasacyjnej nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu.
Po oddaleniu skargi, skarżący, który wniósł skargę kasacyjną może wystąpić z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu (por. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2007 r., I GPS 1/07, ONSAiwsa z 2007 r., nr 4, poz.77). Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Stosownie do art. 61 § 3 Ppsa sąd może, na wniosek skarżącego, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności, o których mowa w § 1 cytowanego przepisu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z konstrukcji tej normy prawnej wynika, że to na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana. W przepisie tym chodzi bowiem o szczególne i wyjątkowe zagrożenie odpowiadające specjalnemu rodzajowi ochrony tymczasowej strony postępowania.
Jak przyjęto w judykaturze, wniosek o wstrzymanie wykonania w całości lub w części aktu lub czynności powinien zawierać odrębne uzasadnienie, gdyż sąd rozpoznając wniosek nie dokonuje oceny zasadności skargi (por. postanowienie NSA z dnia 5 października 2006 r., sygn. akt I OZ 1381/06, dostępne na stronie internetowej orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl - CBOSA). Tymczasem zawarty w skardze kasacyjnej wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji organu I instancji w ogóle nie został uzasadniony, podczas gdy to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą przesłanki do wstrzymania wykonania aktu w świetle art. 61 § 3 Ppsa. Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy samo powtórzenie treści przepisu, jak w rozpoznawanym wniosku, a tym bardziej samo wniesienie o zastosowanie ochrony tymczasowej. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania aktu jest zasadne. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania aktu uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 18 maja 2004 r., FZ 65/04; z dnia 3 października 2007 r., I OZ 707/07 i z dnia 6 lutego 2009 r., II FZ 39/09 - CBOSA).
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 61 § 3 w związku z art. 193 Ppsa, orzekł jak w sentencji.