Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Bożena Walentynowicz po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 2109/07 odrzucające skargę M. C. na orzeczenie Komisji do Spraw Służby Zastępczej z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odmowy przeznaczenia do odbywania służby zastępczej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 10 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 2109/07, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 w związku z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", odrzucił skargę M. C. na orzeczenie Komisji do Spraw Służby Zastępczej z dnia [...] w przedmiocie odmowy przeznaczenia do odbywania służby zastępczej. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że skarga wpłynęła w dniu 15 listopada 2007 r. do Wojewódzkiego Urzędu Pracy w L., gdzie mieści się Komisja ds. Służby Zastępczej w L. Następnie w dniu 20 listopada 2007 r. przekazana została z tego Urzędu do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej - Biura do Spraw Obronnych i Ochrony Informacji Niejawnych, na adres będący adresem Komisji do spraw Służby Zastępczej w W., tj. organu, który wydał zaskarżone orzeczenie. Ponieważ skarżącemu orzeczenie organu II instancji zostało doręczone 17 października 2007 r., zaś przekazanie nastąpiło po upływie trzydziestodniowego terminu do złożenia skargi Sąd I instancji odrzucił skargę jako wniesioną po terminie.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie wniósł M. C., reprezentowany przez adwokata, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, a to art. 53 § 1 poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż pomimo niekompletnego, a tym samym niezrozumiałego dla strony pouczenia o sposobie zaskarżenia przedmiotowego orzeczenia i rezultacie wniesienia skargi, przed upływem terminu, za pośrednictwem niewłaściwego organu, tj. Komisji Wojewódzkiej ds. Służby Zastępczej, która przekazała ją do organu właściwego już po upływie terminu do jej wniesienia. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że pouczenie organu II instancji było niezrozumiałe i lakoniczne, bowiem mówiło o trybie wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem "komisji do spraw służby zastępczej", bez określenia której z komisji orzekających w sprawie powinno się wnieść skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionej podstawie.
Stosownie do art. 58 § 1 pkt 2 ppsa zasadą jest, że Sąd odrzuca skargę, wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia. Zgodnie zaś z art. 53 § 1 ppsa skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie.
W niniejszej sprawie przedmiotem sporu nie jest kwestia terminu doręczenia skarżącemu orzeczenia organu II instancji, ani też dzień na który przypadał ostatni dzień ustawowego terminu, w którym należało złożyć skargę. Kwestią sporną jest natomiast to czy pouczenie zawarte w tym orzeczeniu jest prawidłowe, a zatem czy informowało stronę o sposobie i trybie zaskarżenia tego orzeczenia.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego należy uznać, że pouczenie zawarte w orzeczeniu organu II instancji jest błędne, nie wskazuje bowiem czy skargę należy wnieść za pośrednictwem komisji ds. służby zastępczej stopnia wojewódzkiego, mieszczącej się w L., czy też do Komisji do spraw Służby Zastępczej w W. Takie błędne pouczenie przez organ administracji nie może powodować negatywnych skutków dla skarżącego. Strona, która nie była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, z treści pouczenia mogła wywnioskować, że skargę może wnieść za pośrednictwem organu I instancji, co też uczyniła jeszcze przed upływem terminu do jej wniesienia.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 182 § 1 ppsa.