Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser, Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz /spr./, Ludwik Żukowski, Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 marca 2005 r. sygn. akt II SA/Lu 112/05 w sprawie ze skargi Z. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia [...] listopada 2004 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu postanawia: odrzucić skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 17 marca 2005 r. sygn. akt II S.A./Lu 112/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Z. M. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia [...] listopada 2004 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu .
Wyrok ten wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy :
Decyzją z dnia [...] listopada 2004 r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt.1 kpa Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zamościu po ponownym rozpoznaniu sprawy na wniosek Z. M. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] października 2004 r., Nr [...] stwierdzającą nieważność decyzji Wójta Gminy Ł. z dnia 16 lipca 2003 r., Nr [...]. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że decyzja Wójta Gminy ustalała warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie stacji dystrybucji gazu propan- butan do samochodów wraz z drogą dojazdową z drogi gminnej [...], budynkiem socjalnym, przyłączami energii elektrycznej, wody, kanalizacji w Ł. na działce nr [...]. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zamościu stwierdziło, że powyższa decyzja została wydana z rażącym naruszeniem przepisów, tj. w oparciu o przepisy nieobowiązującej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Postępowanie w sprawie zostało bowiem wszczęte na wniosek L. i Z. M. w dniu 15 lipca 2003 r., a więc pod rządem ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która weszła w życie z dniem 11 lipca 2003 r. Organ ten podkreślił ponadto, że Wójt Gminy Ł. przed wydaniem powyższej decyzji nie uzyskał wymaganych w art. 60 ust.1 obowiązującej ustawy uzgodnień, a zatem rażąco narusza ona prawo (art.156 § 1 pkt. 2 kpa). Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, że w aktach sprawy znajduje się pismo Ministerstwa Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r., w którym wyrażono pogląd, iż stacje paliw, na których tankowane są pojazdy mechaniczne gazem propan-butan należy kwalifikować do grupy przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których może być wymagane sporządzenie raportu o oddziaływaniu inwestycji na środowisko ( §3ust.1 pkt 12 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 września 2002 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych kryteriów związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko.
Skargę do sądu administracyjnego wniósł Z. M., domagając się uchylenia powyższej decyzji. W motywach skargi wyjaśnił, że zaskarżona decyzja została podjęta w wyniku jego zażalenia na postanowienie Starosty Zamojskiego z dnia 21 lipca 2004 r. wydane w postępowaniu w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę publicznej stacji paliw LPG nakładające na inwestora obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu inwestycji na środowisko zarzucił, że Kolegium naruszyło przepisy o właściwości. Jego zdaniem, zażalenie powinno być rozpoznane przez Wojewodę Lubelskiego, który decyzją z dnia 24 maja 2004 r. uchylił decyzję Starosty Zamojskiego z dnia 6 kwietnia 2004 r. odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W ocenia skarżącego w sprawie nie było również podstaw do sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko, ponieważ pismo Ministerstwa Środowiska nie stanowi źródła prawa.