Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ludwik Żukowski po rozpoznaniu w dniu 13 września 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółki "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt II SA/Po 395/05 w przedmiocie odrzucenia skargi na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 24 stycznia 2005 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji cofającej akceptację na zawieszenie urządzenia reklamowego p o s t a n a w i a skargę kasacyjną oddalić
Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt II SA/Po 395/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił złożoną przez Spółkę "[...]" Sp. z o.o. skargę na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 24 stycznia 2005 r. nr [...] stwierdzającą nieważność wydanej przez Prezydenta Miasta Poznania decyzji w sprawie cofnięcia akceptacji na zwieszenie urządzenia reklamowego.
Jak wskazano w argumentacji postanowienia, zaskarżona decyzja Wojewody Wielkopolskiego jest decyzją wydaną przez ten organ w I instancji. Skargę sądowoadministracyjną można zaś skutecznie złożyć dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącej w postępowaniu przed właściwym organem. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziane w ustawie.
Od decyzji Wojewody Wielkopolskiego stwierdzającej nieważność decyzji Prezydenta Miasta Poznania przysługiwało stronie odwołanie. Skoro skarżąca Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu przed wyczerpaniem administracyjnego toku instancji, jej skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
Postanowienie to Spółka "[...]" Sp. z o.o. w całości zaskarżyła skierowaną do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargą kasacyjną, opierając środek odwoławczy na art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.). Pełnomocnik skarżącej Spółki podniosła, iż wyłączną przyczyną niewyczerpania toku instancji przed organami administracji, co w efekcie stanowiło przyczynę odrzucenia skargi, było błędne pouczenie organu zamieszczone w zaskarżonej decyzji. W ocenie Spółki, dokonane przez organ administracji wadliwe pouczenie o przysługującej skardze sądowoadministracyjnej zamiast o odwołaniu, nie może szkodzić stronie. Błędnie ocenił więc Sąd I instancji, że skarżąca Spółka nie może w takiej sytuacji domagać się sądowej kontroli zaskarżonej decyzji organu
I instancji.
Z tych względów Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie podkreślić należy, że stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu zaś bierze pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny poddaje więc kontroli zaskarżone orzeczenie sądu I instancji tylko z punktu widzenia przytoczonych przez wnoszącego ten środek odwoławczy podstaw kasacyjnych.
W badanej sprawie, wyłącznie powołany przez skarżącą Spółkę przepis art. 174 pkt 2 p.p.s.a. może podlegać badaniu jako podstawa kasacyjna. Drugi z powołanych przez skarżącą w petitum skargi kasacyjnej przepis prawa, art. 112 k.p.a., jako przepis z zakresu postępowania administracyjnego nie podlega stosowaniu przez sąd administracyjny. Nie mógłby więc zostać przez ten Sąd naruszony, jak błędnie wywodzi skarżąca. Nie jest on tym samym adekwatnym wzorcem kontroli instancyjnej sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny.