Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Z. na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2012 r. sygn. akt II OW 176/12 oddalające wniosek A. Z. z dnia [...] września 2012 r. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 września 2012 r. sygn. akt II OZ 735/12 postanawia: odrzucić zażalenie
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 listopada 2012 r., sygn. akt II OW 176/12 oddalił wniosek A. Z. z dnia [...] września 2012 r. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 września 2012 r. sygn. akt II OZ 735/12.
W uzasadnieniu postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zgodnie z art. 243 § 1 pkt 1 zd. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 - dalej powoływana jako P.p.s.a.) prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Rozpoznawanie wniosków o przyznanie prawa pomocy należy do wojewódzkiego sądu administracyjnego, w którym sprawa ma się toczyć lub się toczy. Jednakże w przypadku wniosków o przyznanie prawa pomocy w związku z wniesieniem lub zamiarem wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, z uwagi na specyfikę postępowania wszczętego tą skargą, które może toczyć się jedynie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, rozpoznanie tych wniosków należy do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stosownie do treści art. 247 P.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Ponadto zgodnie z art. 285a § 3 P.p.s.a. od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje, z wyjątkiem gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej. W sprawie wskazanej przez skarżącego, w której zapowiedział zamiar wystąpienia ze skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, przepisy prawa Unii Europejskiej nie miały i nie mogły mieć zastosowania. Oznacza to, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia byłaby w tym przypadku oczywiście bezzasadna.
Od powyższego postanowienia A. Z. wniósł zażalenie. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił bezprawność oraz rażące naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na treść postanowienia, a mianowicie:
- art. 183 § 2 pkt 1 na skutek art. 183 § 2 pkt 4 w związku z art. 254 § 1 na skutek art. 243 § 1 P.p.s.a., ze względu na naruszenie zasady właściwości Sądu, co skutkuje jego nieważnością,
- art. 247 P.p.s.a. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że skargi strony skarżącej są oczywiście bezzasadne w swych zarzutach i treści,
- art. 247 w związku z art. 243 § 1 P.p.s.a. przez jego rażące naruszenie bowiem Sąd orzekał niezgodnie z prawem,
- art. 246 § 1 P.p.s.a. w związku z naruszeniem art. 247 P.p.s.a. poprzez brak jego zastosowania w związku z nieobiektywnością Sądu,
- art. 243 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 246 § 1 w związku z art. 247 P.p.s.a. przez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie, gdyż Sąd oddalił wniosek strony, nie rozpoznając ich merytorycznie w zakresie wnioskowanego prawa pomocy.