Jeżeli organ składający wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, nie sformułuje swego wniosku na tle konkretnej sprawy, w której doszło do sporu, Naczelny Sąd Administracyjny nie może merytorycznie rozpoznać tego wniosku, gdyż orzeczenie Sądu rozstrzygającego spór kompetencyjny nie może być abstrakcyjne, pozbawione odniesienia do konkretnej sprawy. Wniosek taki należy uznać za niedopuszczalny w rozumieniu art. 58 par. 1 pkt 6 w związku z art. 64 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Ogólnoadministracyjnej wniosku Wojewody O. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między Starostą O. a Wojewodą O. w sprawie uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji oraz decyzji o warunkach zabudowy postanawia: wniosek odrzucić.
Wojewoda O. pismem z dnia 25.04.2005 r., skierowanym do Naczelnego Sądu Administracyjnego, złożył wniosek o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego powstałego pomiędzy Starostą O. a Wojewodą O. Spór dotyczy ustalenia organu właściwego do uzgadniania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie ochrony gruntów rolnych na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 oraz art. 64 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717 ze zm./.
Ponadto Wojewoda O. informuje, że Starosta O. systematycznie przekazuje mu w trybie art. 65 par. 1 Kpa w związku z art. 7 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, do uzgodnienia projekty decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy, otrzymane od burmistrzów gmin położonych na terenie powiatu O.
W dalszej części omawianego pisma, Wojewoda O. wyjaśnia dlaczego jego zdaniem, organem właściwym jest starosta, a nie wojewoda.
Do wniosku o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego załączono między innymi: kopię postanowienia Starosty O. z dnia 24 stycznia 2005 r. wydanego na podstawie art. 65 par. 1 Kpa, pismo Wojewody O. z dnia 25.02.2005 r. skierowane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O., wnoszące o stwierdzenie nieważności ww. postanowienia Starosty O. oraz postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 18 marca 2005 r., którym uchylono postanowienie Starosty O. z dnia 13 stycznia 2005 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 64 par. 3 w związku z art. 15 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, powołanej dalej jako ustawa procesowa, do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. W niniejszej sprawie, należy w pierwszej kolejności nawiązać do art. 57 par. 1 oraz przepisów art. 45-49 ustawy procesowej określających wymogi skargi a tym samym mających odpowiednie zastosowanie do wniosku. Podstawowym warunkiem wniesienia do sądu administracyjnego skargi podobnie, jak i wniosku na podstawie art. 63 ustawy procesowej, jest istnienie konkretnej sprawy sądowoadministracyjnej, która podlega zgodnie z art. 3 par. 2 i 3 lub art. 4 ustawy procesowej orzecznictwu tych sądów /wojewódzkich sądów administracyjnych lub Naczelnego Sądu Administracyjnego/. Skarga lub wniosek muszą być oparte na konkretnej indywidualnej sprawie. W przypadku wniosku o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, w której żaden z organów nie uznaje się za właściwy albo więcej niż jeden z organów uważa się za właściwy do rozpoznania sprawy. Wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, nie może mieć charakteru abstrakcyjnego, nie może być oderwany w swej treści od konkretnego przypadku tak, jak został sformułowany w niniejszej sprawie.
W piśmie z dnia 25.04.2005 r. Wojewoda O. wnosząc o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego, informuje Naczelny Sąd Administracyjny o pewnej negatywnej praktyce polegającej na tym, że Starosta O. przekazuje mu systematycznie do uzgodnienia projekty decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego co jego zdaniem, należy do kompetencji starosty. Przy czym powyższy wniosek, nie jest powiązany z żadną konkretną sprawą, chociaż załączono do wniosku /jako przykład/ kilka postanowień Starosty O. i Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. Tak sformułowany wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, faktycznie jest wnioskiem do Naczelnego Sądu Administracyjnego o przedstawienie poglądu prawnego, o dokonanie wykładni określonych przepisów, a nie wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego.
Spór kompetencyjny z istoty swej, powstaje między określonymi organami, na tle konkretnej sprawy administracyjnej o załatwienie której, do organów zwrócił się indywidualnie określony podmiot lub podmioty. W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygając spór kompetencyjny wskazuje konkretny organ właściwy do rozpoznania sprawy - konkretnej sprawy, tej która stanowiła podstawę złożenia wniosku o rozstrzygnięcie sporu.
Orzeczenie Sądu w tym przypadku, ma również charakter rozstrzygnięcia indywidualnego, wiążącego na zasadzie art. 153 ustawy procesowej w konkretnej sprawie, chociaż w praktyce, takie orzeczenie może stanowić przykład i wskazówkę postępowania dla organów w innych podobnych sprawach. Jeżeli więc organ składający wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, nie sformułuje swego wniosku na tle konkretnej sprawy, w której doszło do tego sporu, to Naczelny Sąd Administracyjny nie może merytorycznie rozpoznać tego wniosku, gdyż orzeczenie Sądu rozstrzygające spór kompetencyjny, nie może być abstrakcyjne, pozbawione odniesienia do konkretnej sprawy. W ocenie Sądu, wniosek taki należy uznać za niedopuszczalny w rozumieniu art. 58 par. 1 pkt 6 ustawy procesowej i należy go odrzucić.