Rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego w niniejszej sprawie, wymaga uwzględnienia wszystkich ww. zmian, jednak bezspornym chyba jest, że powinny mieć tu zastosowanie w pierwszej kolejności przepisy art. 35 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie. Powyższe przepisy mówiąc o szkodzie w środowisku, nie rozróżniają szkód spowodowanych zanieczyszczeniem wód podziemnych oraz spowodowanych zanieczyszczeniem gleby i ziemi, jednak z art. 6 pkt 11 lit. b/ i c/ ww. ustawy wynika, że pojęcie to obejmuje wody oraz powierzchnię ziemi, przez co rozumie się zanieczyszczenie gleby lub ziemi.
Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie do działalności stwarzającej ryzyko szkody w środowisku zalicza się także z zakresu ustawy - Prawo wodne działania wymagające uzyskania pozwolenia wodnoprawnego, wymienione w ppkt a-c.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 Prawa wodnego wody dzielą się na powierzchniowe i podziemne, których definicja znajduje się w art. 9 ust. 1 pkt 22 tej ustawy.
Jak wynika z art. 185 ust. 2 Prawa wodnego do zapobiegania szkodom w wodach i naprawy szkód w wodach (w tym również szkód w wodach spowodowanych zanieczyszczeniem wód podziemnych), mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie, tak więc mają tu również zastosowanie przepisy art. 35 tej ustawy.
Jak wynika z powyżej przedstawionej analizy, nie ma podstaw prawnych, aby w tej sprawie do szkód w wodach i w powierzchni ziemi były wydawane odrębne decyzje przez różne organy, gdyż w jednym i drugim przypadku mają zastosowanie przepisy art. 35 ww. ustawy a organem właściwym jest Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska we Wrocławiu. Do podobnego wniosku należałoby dojść gdyby przyjąć, że decyzja Starosty Ząbkowickiego z dnia [...] czerwca 2003 r. dotyczy terenu zamkniętego wówczas właściwość regionalnego dyrektora ochrony środowiska wynikałaby dodatkowo z art. 378 ust. 2 Prawa ochrony środowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, nie podziela poglądu wyrażonego w postanowieniu NSA z dnia 16 września 2009 r., II OW 26/09.
Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 15 § 1 pkt 4 i § 3 p.p.s.a. wskazał Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska we Wrocławiu jako organ właściwy do rozpoznania sprawy.