Wniosek w przedmiocie uzgadniania decyzji o warunkach zabudowy
Tezy

Przepisy art. 22 par. 2 Kpa oraz art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ uzasadniają rozstrzyganie przez sąd administracyjny sporu kompetencyjnego między organem jednostki samorządu terytorialnego a organem administracji rządowej co do tego, który z tych organów jest właściwy do przedstawienia stanowiska w trybie art. 106 Kpa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Wojewody o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między Wojewodą a Starostą O. w sprawie z wniosku Burmistrza D. w przedmiocie uzgadniania decyzji o warunkach zabudowy postanawia: wskazać Starostę O. jako organ właściwy do rozpoznania sprawy.

Uzasadnienie

Wojewoda wniósł o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego między Wojewodą i Starostą O. w sprawie o uzgodnienie projektu decyzji Burmistrza D. o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych z garażami i urządzeniami towarzyszącymi na nieruchomości w R. przy ul. B., na wniosek Piotra S.

Z akt sprawy wynika, że Urząd Miasta i Gminy w D. w toku załatwiania sprawy o ustalenie warunków zabudowy na wniosek Piotra S., wystąpił do Starosty O. o uzgodnienie decyzji w tej sprawie na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717 ze zm./. Starosta O. postanowieniem z dnia 24 stycznia 2005 r. przekazał sprawę według właściwości Wojewodzie prezentując pogląd, iż organem właściwym do uzgodnienia decyzji jest wojewoda, ponieważ stosownie do przepisu art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. 2004 nr 121 poz. 1266 ze zm./ konieczna jest zgoda na przeznaczenie gruntu rolnego na cele nierolnicze, którą może wydać wojewoda.

Wojewoda nie podzielił poglądu Starosty O., prezentując stanowisko, iż zgodnie z art. 5 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych organem właściwym jest starosta, a przepis art. 7 ust. 2 tej ustawy nie ma w tej sprawie zastosowania, gdyż odnosi się do zmiany przeznaczenia gruntów rolnych w związku ze sporządzaniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do przepisu art. 53 ust. 4 pkt 6 w związku z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, decyzję o warunkach zabudowy, w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami, wydaje się po uzgodnieniu z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych. Uzgodnienia dokonuje się w trybie art. 106 Kodeksu postępowania administracyjnego. Z powołaniem się na te przepisy organ właściwy do załatwienia sprawy o ustaleniu warunków zabudowy wystąpił o uzgodnienie decyzji przez organ współdziałający, którym w tym przypadku jest organ właściwy w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych.

W związku z tym nasuwa się zagadnienie prawne, czy o sporze kompetencyjnym, o którym mowa w art. 22 par. 2 Kpa można mówić także w przypadku sporu między organami, które mają przedstawić swoje stanowisko w ramach współdziałania organowi właściwemu do załatwienia sprawy. Można bowiem prezentować pogląd, że skoro organ załatwiający sprawę zwraca się do innego organu o zajęcie stanowiska /art. 106 par. 2 Kpa/ i organ, do którego zwrócono się o zajęcia stanowiska obowiązany jest przedstawić je niezwłocznie /art. 106 par. 3 Kpa/, to organ ten, jeżeli nie jest właściwy do zajęcia stanowiska, powinien odmówić z tej przyczyny przedstawienia stanowiska. Pogląd ten nie jest trafny i prowadzi do rezultatu, który nie może być zaakceptowany. Skoro bowiem przepis art. 22 Kpa nie ogranicza zagadnienia właściwości organów, tylko do organów właściwych do wydania decyzji, należy przyjąć, że przepis ten ma zastosowanie także w toku postępowania wpadkowego jakim jest postępowanie, o którym mowa w art. 106 Kpa. Takie rozumienie przepisu art. 22 par. 2 Kpa oraz art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ uzasadnia rozstrzyganie przez sąd administracyjny sporu kompetencyjnego między organem jednostki samorządu terytorialnego a organem administracji rządowej co do tego, który z tych organów jest właściwy do przedstawienia stanowiska w trybie art. 106 Kpa.

Uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 w związku z art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie można utożsamiać ze sprawą zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, o której mowa w art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ponieważ zgoda ta jest związana ze zmianą przeznaczenia gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Oznacza to, że organem właściwym do uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne jest organ określony w art. 5 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a więc starosta, ponieważ przepis ten stanowi, że organem właściwym w sprawach ochrony gruntów rolnych jest starosta, jeżeli przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej. Odmienne stanowisko wyrażone przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, na które powołuje się Starosta O. nie jest przekonywające.

Z przytoczonych względów należało wskazać Starostę O. jako organ właściwy do rozpoznania sprawy w zakresie zajęcia stanowiska w związku z wystąpieniem o uzgodnienie decyzji o warunkach zabudowy.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 15 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1