Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku W. P. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym w B. a Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego w B. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpatrzenia skargi w sprawie wad i eksploatacji zbiornika na nieczystości płynne postanawia: odrzucić wniosek W. P. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość
Postanowieniem z dnia 24 lipca 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wniosek Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Państwowym Powiatowym Inspektora Sanitarnego w B. a Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego w B. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpatrzenia skargi W. P. w sprawie wad i eksploatacji zbiornika na nieczystości płynne.
Pismem dnia [...] października 2007 r. W. P. złożył wniosek o ponowne rozstrzygnięcie sporu, stwierdzając, że sprawa toczy się od 2003 r., a spór istnieje, ponieważ żaden organ nie zajął dotychczas stanowiska w sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 63 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a., jeżeli ustawy tak stanowią, postępowanie sądowe wszczyna się na wniosek. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej (art. 64 § 3 p.p.s.a.). Stosownie do art. 58 § 1 pkt 4 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona. Orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy.
W niniejszej sprawie wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego został oddalony postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2007 r., sygn. akt II OW 73/06, które nie podlega zaskarżeniu, a tym samym jest ostateczne.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd stwierdził, że wskazanie przez Naczelny Sąd Administracyjny właściwego organu jest możliwe jedynie wtedy, gdy przedmiot sporu został sformułowany na tyle precyzyjnie, aby można było określić sprawę, która ma być rozpoznania, a wystąpienie z wnioskiem było poprzedzone ustaleniami i rozważaniami pozwalającymi na stwierdzenie, że przy wykorzystaniu wszelkich metod wykładni, organ do którego wpłynęło żądanie rozpoznania sprawy nie jest właściwy. Tymczasem w tej sprawie wniosek był przedwczesny, skoro ustaleń takich organy nie poczyniły. Sąd wskazał ponadto, że spory o właściwość i spory kompetencyjne, o których mowa w art. 1 pkt 3, art. 22 kpa oraz art. 4 i 15 § 2 kpa nie mogą dotyczyć właściwości organu i jego kompetencji do rozpatrzenia skargi wniesionej na podstawie przepisów działu VII kpa, zaś z treści uchwały nr [...] Rady Gminy B. z dnia [...] i z pisma Wójta Gminy B. z dnia [...] można wnosić, że skarga W. P. została wniesiona na podstawie przepisów działu VIII kpa.
Wniosek W. P. z dnia [...] października 2007 r., jak i akta przesłane wcześniej, w oparciu o które Naczelny Sąd Administracyjny wydał postanowienie z dnia 24 lipca 2007 r., wskazują na bezczynność organów w tej sprawie bądź wadliwe ich działanie. Naczelny Sąd Administracyjny nie może rozstrzygnąć sporu o właściwość lub sporu kompetencyjnego, jeżeli wcześniej organy administracji publicznej nie dokonają niezbędnych ustaleń stanu faktycznego, co umożliwiłoby określić przedmiot sprawy, w jakiej wystąpił do organu administracji publicznej W. P.. Naczelny Sąd Administracyjny nie może w ramach posiadanych kompetencji, wyręczać organów administracji publicznej w załatwianiu spraw obywateli. W uzasadnieniu w/w postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2007 r., wskazano kierunki w jakich powinny organy podjąć działania w celu wyjaśnienia sprawy a wówczas nie wykluczone, iż okaże się, że nie ma sporu o właściwość w tej sprawie.
W tym stanie rzeczy ponowny wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego należało odrzucić. Dlatego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 58 § 1 pkt 4 w zw. z art. 64 § 3 p.p.s.a. i w zw. z art. 15 § 1 pkt 4 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.