Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.) Sędziowie NSA Zbigniew Ślusarczyk del. WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant asystent sędziego Katarzyna Ślizak po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy z wniosku Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w B. a Starostą Powiatu B. w przedmiocie wskazania organu właściwego w sprawie wszczęcia postępowania administracyjnego dotyczącego negatywnego oddziaływania na środowisko postanawia: wskazać Starostę Powiatu B. jako organ właściwy do rozpatrzenia sprawy.
Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B. wnioskiem z dnia 17 kwietnia 2014 r. wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy tym organem a Starostą Powiatu B. w przedmiocie wskazania organu właściwego w sprawie wszczęcia postępowania administracyjnego dotyczącego negatywnego oddziaływania na środowisko.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że P. Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w B., dalej: WIOŚ, wnioskiem z dnia 5 marca 2014 r. wystąpił do Starosty Powiatu B., dalej: Starosty, o wszczęcie postępowania administracyjnego dotyczącego likwidacji bądź ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko polegającego na wycieku do gleby substancji ropopochodnych wskutek zdarzenia drogowego, które miało miejsce w dniu [...] lutego 2014 r. w pasie drogowym drogi krajowej nr [...] (km 623,1, strona prawa) powołując się na art. 362 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r. poz. 1232, z późn. zm.).
Starosta po otrzymaniu wniosku WIOŚ uznał, że organem właściwym do rozpoznania sprawy jest Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B., dalej: RDOŚ i powołując się na art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U. z 2014 r. poz. 210), zwanej dalej: ustawą szkodową, przekazał wniosek w oparciu o art. 65 k.p.a. Regionalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska pismem z dnia 6 marca 2014 r. Stanowisko swoje Starosta argumentował, iż WIOŚ w swoim wniosku wskazał na fakt bezpośredniego zagrożenia obszarów Natura 2000.
RDOŚ zwrócił Staroście wniosek WIOŚ pismem z dnia 24 marca 2014 r., wskazując, że podany przez Starostę art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy szkodowej, jest przepisem ogólnym wskazującym jedynie jeden z przypadków do którego przepisy ustawy szkodowej mają zastosowanie, nie zaś przepisem obligującym do przeprowadzenia jakiegokolwiek postępowania administracyjnego. Jednocześnie organ dokonał wstępnej analizy w sprawie informując Starostę, że wniosek WIOŚ nie nosi znamion wskazujących RDOŚ jako organ właściwy w sprawie. Podkreślono, że w omawianym przypadku nie będą miały zastosowania przepisy ustawy szkodowej, gdyż nie jest możliwe wskazanie związku przyczynowego pomiędzy działalnością podmiotu korzystającego ze środowiska a zdarzeniem (konsumenckie wykorzystanie oleju napędowego nie może być uznane za działalność stwarzającą ryzyko szkody w środowisku polegającą na jego transporcie czy też wykorzystaniu). Stanowisko swoje poparto postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. II OW 97/11. Treść tego orzeczenia załączono do pisma zwracającego Staroście wniosek WIOŚ.
Starosta pismem z dnia 6 marca 2014 r. kolejny raz, nie podejmując żadnych czynności wyjaśniających, przekazał wniosek WIOŚ w oparciu o art. 65 k.p.a. Regionalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska powołując się ponownie na art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy szkodowej. Starosta w swoim piśmie odniósł się jedynie do brzmienia przepisów art. 2 ustawy szkodowej, nie wykazując w żaden sposób ich związku z omawianą sprawą. W piśmie tym podkreślono, że jak wynika z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy szkodowej jej przepisy stosuje się również do bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku spowodowanego przez inną działalność podmiotu korzystającego ze środowiska niż ta, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy jeśli dotyczy gatunków chronionych lub chronionych siedlisk przyrodniczych oraz wystąpiło z winy podmiotu korzystającego ze środowiska. Starosta podtrzymał dotychczasowe stanowisko i podzielił argumentację WIOŚ, że wystąpił fakt bezpośredniego zagrożenia obszarów chronionych - obszaru Natura 2000 dodając, że chodzi o obszar Bagiennej Doliny [...] utworzony w celu ochrony gatunkowej zwierząt jak również otulinę [...] Parku Narodowego. Dodano również, że owo zdarzenie należy kwalifikować jako zagrożenie powstałe z winy podmiotu korzystającego ze środowiska prowadzącego działalność inną niż działalność stwarzającą ryzyko szkody w środowisku. Na zakończenie oznajmiono, że organem właściwym w zakresie ochrony gatunkowej oraz w stosunku do obszarów chronionych jest RDOŚ.