Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 15 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 825/07 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi I. W. i T. W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia zażalenie oddalić.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 czerwca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił I. W. i T. W. przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
W dniu 12 czerwca 2007 r. skarżące wniosły pismo, w którym wniosły o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych swojej skargi podnosząc, iż wezwanie Sądu do dopełnienia tej czynności odebrał mąż jednej ze skarżących, , który następnie zapomniał przekazać go stronie. Wnioskodawczynie wskazały, iż osoba ta jest osobą starszą, "chorą i nie mającą pamięci".
Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wskazał, że wniosek stron nie wymienia żadnych okoliczności, które wskazywałyby na brak ich winy w niedochowaniu terminu do dokonania czynności o jakiej mowa, albowiem biorąc pod uwagę wykładnię przepisu art. 86 § 1 i 87 § 1 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. okoliczności te nie stanowiły o wystąpieniu przeszkody, której nie da się przezwyciężyć.
Z powyższych względów Sąd I instancji orzekła jak w sentencji skarżonego postanowienia na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a.
W zażaleniu na powyższe postanowienie I. W. oprócz wcześniej podniesionej argumentacji, wskazała, że sprawa której dotyczy skarga toczy się od 2001 r. i jak dotąd skarżące zawsze wywiązywały się z wszelkich wezwań Sądu. Nie można więc zdaniem autorki zażalenia pozbawiać jej prawa do sądu. Z tego względu strona wniosła o zmianę skarżonego orzeczenia i przywrócenie uchybionego terminu.
Odpowiedź na powyższe zażalenie złożyli J. D., T. S. i A. S., podnosząc, iż jest ono bezzasadne.
Naczelny Sad Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera uzasadnionych podstaw.
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.
Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż skarżąca nie wykazała w sposób przekonywujący, że uchybienie terminu do wniesienia przedmiotowego wniosku nastąpiło bez jej winy.
Zarówno we wniosku, jak i w zażaleniu skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek okoliczności, która zwalniałaby ją od poniesienia konsekwencji niedochowania terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. Trzeba mieć na względzie, iż fakt na którym oparta została zarówno argumentacja wniosku jak i zażalenia nie może być brany pod uwagę przy ocenie winy w przekroczeniu terminu w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z poglądem wyrażonym w postanowieniu Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2002 r. (sygn. II UZ 90/01, OSNPUS 2003, nr 24 poz. 602), podeszły wiek i ogólny zły stan zdrowia nie stanowi o braku winy w uchybieniu terminowi dokonania czynności procesowej. Pogląd ten należy również odnieść do sytuacji jaka zaistniała na gruncie niniejszej sprawy w związku z doręczeniem wezwania sądowego małżonkowi jednej ze skarżących. Okoliczność ta stanowiła bowiem bezpośrednią przyczynę uchybienia terminu, o którego przywrócenie skarżące wnosiły.
Wobec braku podstaw uzasadniających uwzględnienie wniesionego zażalenia stwierdzić należy, iż zaskarżone postanowienie nie narusza prawa i z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.