Dnia 19 listopada 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2013 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 września 2013 roku, sygn. akt IV SA/Wa 1205/13 o odmowie wstrzymania wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] kwietnia 2013 roku nr [...] w sprawie ze skargi W.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] kwietnia 2013 roku nr [...] w przedmiocie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 27 września 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił W.Z. (dalej jako "skarżący") wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] kwietnia 2013 r., w przedmiocie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją z [...] kwietnia 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie utrzymało w mocy decyzję z [...] marca 2013 r. Zarządu Dzielnicy Wawer m.st. Warszawy, działającego w imieniu Prezydenta m.st. Warszawy o wymierzeniu skarżącemu administracyjnej kary pieniężnej w wysokości 729 769,92 zł za zniszczenie 17 sztuk drzew. Jednocześnie organ I instancji odroczył na okres 3 lat płatność kary.
W ocenie Sądu I instancji, wniosek skarżącego zawiera bardzo lakoniczne uzasadnienie. Sprowadza się do stwierdzenia, że w przypadku wykonania zaskarżonej decyzji dojdzie do niepowetowanej szkody. Sąd I instancji podkreślił, że kwota kary jest wysoka, jednak na podstawie art. 88 ust. 3 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r., Nr 151, poz. 1220 ze zm.) jej płatność została odroczona na okres trzech lat. Natomiast na podstawie art. 88 ust 4 ustawy o ochronie przyrody, kara ta podlega obligatoryjnemu umorzeniu - po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o odroczeniu kary - po stwierdzeniu zachowania żywotności drzewa lub krzewu albo odtworzeniu korony drzewa. Oznacza to, że skarżący obecnie nie jest zobowiązany do uiszczenia wymierzonej kary pieniężnej oraz nie można wykluczyć, że kara ta zostanie umorzona.
Skarżący złożył zażalenie na powyższe postanowienie. Wskazał na swoją trudną sytuację życiową i wyjaśnił, że nie można wykluczać utraty żywotności przez drzewa objęte decyzją, co wiązać się będzie z obowiązkiem natychmiastowego uiszczenia kary.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 p.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. W myśl natomiast § 3 tego przepisu, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie ma okoliczność, że skarżący nie uprawdopodobnił zaistnienia przesłanek wskazanych w cytowanym przepisie. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione. Brak precyzyjnego wskazania przesłanek wymaganych przez przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. uniemożliwia Sądowi ocenę zasadności złożonego przez stronę skarżącą wniosku. Stanowisko takie jest utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 maja 2004 r., FZ 65/04, nie publ.). Tylko prawidłowo uzasadniony wniosek może zostać rozpoznany zgodnie z intencją strony, bowiem brak uzasadnienia czy też uzasadnienie niepełne, lakoniczne nie pozwalają na ocenę, czy opisane powyżej przesłanki w danej sprawie zachodzą. Wojewódzki sąd administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego formułowania argumentów uzasadniających wniosek o wstrzymanie, a obowiązek w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy. W treści wniosku skarżący poprzestał jedynie na stwierdzeniu, że wykonanie zaskarżonej decyzji wiązać się będzie z niepowetowaną stratą. Trafnie założył Sąd I instancji, że chodzi tu stratę finansową, związaną z obowiązkiem uiszczenia przedmiotowej kary. Trafnie również Sąd I instancji zauważył, że skarżący nie jest obecnie zobowiązany do uiszczenia kary, bowiem jej płatność została odroczona na podstawie art. 88 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody. Wbrew twierdzeniom zażalenia, ewentualna utrata żywotności przez drzewa nie będzie wiązać się z koniecznością natychmiastowego uiszczenia kary. Stosownie bowiem do treści art. 88 ust. 5 ustawy o ochrony przyrody, w razie stwierdzenia braku żywotności drzewa lub krzewu albo nieodtworzenia korony drzewa karę uiszcza się w pełnej wysokości, chyba że drzewa lub krzewy nie zachowały żywotności z przyczyn niezależnych od posiadacza nieruchomości. Stwierdzenie to wymaga jednak wcześniejszej decyzji w tym przedmiocie, wydanej przez właściwego wójta, burmistrza bądź prezydenta miasta - art. 88 ust. 8 ustawy o ochronie przyrody. Oznacza to, że Sąd I instancji prawidłowo uznał, że skarżący nie jest obecnie zobowiązany do uiszczenia kary administracyjnej, a więc brak jest podstaw do przyjęcia, że wykonanie zaskarżonej decyzji wiązać się będzie ze szkodą w majątku wnioskodawcy.
Z powyższych względów i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i § 2 ustawy p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.