Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na bezczynność Ministra Kultury w przedmiocie rozpoznania skargi z art. 221 Kodeksu postępowania administracyjnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA (del.) Tomasz Zbrojewski po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia F. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2005 r., sygn. akt I SAB/Wa 61/04 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi F. K. na bezczynność Ministra Kultury w przedmiocie rozpoznania skargi z art. 221 Kodeksu postępowania administracyjnego postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 14 czerwca 2005 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I SAB/Wa 61/04 na podstawie art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) odrzucił skargę kasacyjną F. K. wniesioną na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2004 r. odrzucające jego skargę na bezczynność Ministra Kultury w przedmiocie rozpoznania skargi z art. 221 Kodeksu postępowania administracyjnego.

W motywach rozstrzygnięcia WSA wyjaśnił, iż postanowieniem z dnia 16 grudnia 2004 r. Sąd ustanowił dla skarżącego adwokata z urzędu, zaś w dniu 11 marca 2005 r. Okręgowa Rada Adwokacka w Warszawie poinformowała Sąd o wyznaczeniu w dniu 10 marca 2005 r. adwokat W. A. - O. pełnomocnikiem z urzędu dla F. K.. Pełnomocnictwo od skarżącego dla działającej na zasadzie prawa pomocy adwokat zostało złożone Sądowi w dniu 7 kwietnia 2005 r. Natomiast skarga kasacyjna od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie została wniesiona przez pełnomocnika w dniu 11 kwietnia 2005 r. Wraz z wniesieniem skargi nie został jednak uiszczony należny wpis stały. Obowiązek uiszczenia wpisu stałego od skargi kasacyjnej wnoszonej przez profesjonalnego pełnomocnika bez wcześniejszego wezwania Sądu wynikał z przepisów art. 219 i 221 w/w ustawy oraz § 2 ust. 1 pkt 6 w zw. z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193).

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik F. K. wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący zarzucił Sądowi I instancji pominięcie w rozpoznawanej sprawie art. 220 § 1 w zw. z art. 220 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i błędne zastosowanie art. 221 w/w ustawy oraz naruszenie art. 178 ustawy poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, że skarga kasacyjna jest w tej sprawie "z innych przyczyn niedopuszczalna".

Wyjaśniając motywy zażalenia pełnomocnik F. K. stwierdził, iż Sąd I instancji błędnie zastosował art. 221 w/w ustawy, ponieważ wraz z postanowieniem o przywróceniu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej powinien był doręczyć mu wezwanie do uiszczenia wpisu od skargi kasacyjnej pod rygorem wynikającym z art. 220 § 3. Działanie przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu nie obejmuje bowiem obowiązku pokrywania ze środków własnych opłat sądowych, a odrzucanie pism wnoszonych przez takiego pełnomocnika z powodu braku opłaty, jest niedopuszczalne wobec faktu, że pełnomocnik z urzędu udziela pomocy prawnej na żądanie Sądu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw prawnych.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest fakt, iż skarga kasacyjna na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2004 r. odrzucające skargę F. K. na bezczynność Ministra Kultury w przedmiocie rozpoznania skargi z art. 221 Kodeksu postępowania administracyjnego została wniesiona przez profesjonalnego pełnomocnika - adwokata ustanowionego z urzędu. W związku z powyższym, jego obowiązkiem, jak słusznie zauważył Sąd I instancji było bez wcześniejszego wezwania uiszczenie wpisu stałego od skargi kasacyjnej.

Strona 1/2