Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Miron po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B.M., E.K., C.K., W.K., M.M., B.P., J.P. i M.P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 sierpnia 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 1417/14 o odrzuceniu skargi M.B. oraz skarg B.M., E.K., C.K., W.K., M.M., B.P., J.P. i M.P. na uchwałę Rady Gminy Milówka z dnia 20 września 2013 r. nr XXXVI/222/2013 w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego postanawia: uchylić punkt 2 zaskarżonego postanowienia.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 1417/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w punkcie 1. odrzucił skargę M.B.; w punkcie 2. odrzucił skargi B.M., E.K., C.K., W.K., M.M., B.P., J.P. i M.P. na uchwałę Rady Gminy Milówka z dnia 20 września 2013 r. nr XXXVI/222/2013 w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w dniu 27 października 2014 r. B.M. działając w imieniu własnym oraz grupy mieszkańców, w skład której wchodzą M.B., M.B., A.B., E.K., C.K., W.K., M.M., B.P., J.P., M.P., złożyła osobiście w siedzibie organu skargę na ww. uchwałę Rady Gminy Milówka z dnia 20 września 2013 r. Sprawa ta została zarejestrowana pod sygn. akt II SA/Gl 1584/14, a następnie zarządzeniem dnia 18 grudnia 2014 r. na podstawie art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej "p.p.s.a."), połączona ze sprawą o sygn. akt II SA/Gl 1417/14, celem wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.
W piśmie z dnia 19 kwietnia 2015 r. B.M. oświadczyła, że od tej chwili skarżący działają w niniejszym postępowaniu osobiście.
Sąd wskazał, iż jak wynika z akt administracyjnych sprawy skarżący: B.M., E.K., C.K., W.K., M.M., B.P., J.P. i M.P., w dniu 27 sierpnia 2014 r. wystąpili z wezwaniami do usunięcia naruszenia prawa. Organ udzielił odpowiedzi na powyższe wezwania, które zostały doręczone ww. skarżącym w dniu 24 września 2014 r. Z kolei skarżąca M.B. nie poprzedziła skargi wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.
Sąd pierwszej instancji przytoczył treść art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm., dalej "u.s.g.") i wyjaśnił, iż zgodnie z ust. 1 omawianego przepisu, warunkiem koniecznym dla dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest uprzednie bezskuteczne wezwanie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa. Wezwanie takie może być wniesione w każdym czasie, ale dopiero jego dokonanie otwiera drogę do kontroli sądu administracyjnego nad zaskarżoną uchwałą lub zarządzeniem. Wniesienie skargi do sądu administracyjnego na uchwałę lub zarządzenie organu gminy bez wyczerpania trybu uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia skutkuje odrzuceniem skargi przez ten sąd jako niedopuszczalnej, stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Przytoczony przepis ust. 2a ustawy nie wyłącza obowiązku poprzedzenia skargi wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa w sytuacji, gdy skargę taką składa podmiot reprezentujący grupę mieszkańców. Wynika to wprost z treści tego przepisu, nakazującego do skargi dołączyć pisemną zgodę grupy mieszkańców, a więc konkretnych osób. Osoby te muszą zatem wezwać organ gminy do usunięcia naruszenia, o ile zamierzają zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego, stosownie do treści ust. 1 art. 101 u.s.g. Jak wynika z akt administracyjnych sprawy skarżąca M.B. nie wyczerpała trybu wynikającego z art. 101 ust. 1 u.s.g., bowiem wymieniona osoba nie wniosła do właściwego organu samorządu gminnego wezwania do usunięcia naruszenia prawa wywołanego zaskarżoną uchwałą. A zatem skarga M.B. podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zgodnie z treścią art. 53 § 2 p.p.s.a., w wyżej wymienionych przypadkach skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. Sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie skarżący: B.M., E.K., C.K., W.K., M.M., B.P., J.P. i M.P., w dniu 27 sierpnia 2014 r. wystąpili z wezwaniami do usunięcia naruszenia prawa. Organ udzielił odpowiedzi na powyższe wezwania, które zostały doręczone ww. skarżącym w dniu 24 września 2014 r. Tym samym termin do wniesienia skarg przez ww. skarżących upływał bezskutecznie w dniu 24 października 2014 r. Tymczasem skargi zostały złożone w jednym piśmie osobiście w siedzibie organu w dniu 27 października 2014 r. (vide: k. nr 173 i 193 akt sądowych), a zatem po upływie ustawowego terminu do ich wniesienia. Mając na względzie powyższe, Sąd postanowił odrzucić skargi B.M., E.K., C.K., W.K., M.M., B.P., J.P. i M.P. jako spóźnione na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 p.p.s.a., natomiast skargę M.B. jako niedopuszczalną na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a.