Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 17 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 566/08 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi W. T. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...], nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską zażalenie oddalić.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił W. T. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską.
We wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi W. T. wskazał, iż uchybił terminowi do wniesienia skargi na skutek prawdopodobnie doręczenia decyzji przez organ decyzji na niewłaściwy adres skarżącego, tj. ul. [...] w P.. Jednocześnie wskazał, że prawidłowym adresem dla doręczeń była ul. [...].
Sąd uznał, iż wniosek skarżących o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi nie zasługuje na uwzględnienie, wskazując, iż w świetle dokumentacji sprawy decyzja z dnia [...], została doręczona na właściwy adres (do doręczeń) wskazany przez skarżącego, tj. na ul. Podhalańską 4., co potwierdza to załączona do akt sprawy zaadresowana na ww. adres koperta w której organ przesłał zaskarżoną decyzję. Z pieczęci jakie na niej widniały wynikało, iż przesyłka zawierająca decyzje awizowana była w dniu 24 października 2007 r. oraz w dniu 31 października 2007 r. natomiast jej zwrot nastąpił w dniu 12 listopada 2007 r. z powodu niepodjęcia w terminie. W związku z tym Są ustalił, iż fikcyjne doręczenie decyzji na podstawie art. 44 k.p.a. miało miejsce w dniu 7 listopada 2007 r.
Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji skarżonego postanowienia na podstawie art. 86 § 1 i art. 87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.".
W zażaleniu na powyższe postanowienie W. T. wniósł o jego uchylenie, podnosząc, że nie otrzymał awizo przesyłek dostarczanych przez Urząd Pocztowy w Poznaniu z uwagi na strajki doręczycieli. Natomiast z rozmowy z doręczycielką tutejszego Urzędu Pocztowego skarżący dowiedział się, że wskutek rozwodu pozbawiona została premii za nieobecność w pracy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.
Warunkiem skuteczności wniosku o przywrócenie uchybionego terminu jest zarazem łączne spełnienie przesłanek ustanowionych w przepisach art. 86 i art. 87 p.p.s.a.: uprawdopodobnienie przez stronę braku winy w uchybieniu terminu (art. 86 § 1 i art. 87 § 2), spowodowanie przez uchybienie terminu ujemnych skutków dla strony (art. 86 § 2), dochowanie terminu do wniesienia wniosku (art. 87 § 1), dopełnienie uchybionej czynności (art. 87 § 4).
W niniejszej sprawie, słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, iż przedłożony wniosek nie wskazywał w sposób przekonywujący, że uchybienie terminu do wniesienia przedmiotowego wniosku nastąpiło bez winy skarżącego. Zarówno we wniosku o przywrócenie terminu jak i w zażaleniu wnioskodawca wskazuje na różne okoliczności, które nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji sprawy.
Stwierdzenie skarżącego, że przesyłka listowa nie została doręczona w wyniku strajku Poczty może być uznana jedynie za przypuszczenie. By przyznać jej charakter faktu, adresat przesyłki musi wykazać lub przynajmniej uprawdopodobnić, że tak było rzeczywiście. Trudno jest także odnaleźć związek tej okoliczności z innym wskazanym w zażaleniu faktem, iż jeden z doręczycieli pocztowych ze względu na problemy osobiste, nie był obecny w pracy.
Oznacza to, że skarżący nie przedstawił dowodu, który obaliłby domniemanie skutecznego doręczenia.
Z powyższych względów, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.