II OZ 1094 / 15 POSTANOWIENIE Dnia 17 listopada 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 września 2015 r. sygn. akt II SO/Po 8/15 o zawieszeniu postępowania w sprawie z wniosku A. W. o wymierzenie Burmistrzowi Gminy K. grzywny za nieprzekazanie skargi w terminie postanawia: oddalić zażalenie
Pismem z dnia 7 sierpnia 2015 r. A. W. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniosek o wymierzenie organowi - Burmistrzowi Gminy K. - grzywny za nieprzekazanie skargi w terminie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 29 września 2015 r. na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.") zawiesił postępowanie. Sąd wskazał, że zgodnie z opinią wyrażaną w doktrynie postępowania sądowoadministracyjnego, "celowość zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego na podstawie pkt 1 § 1 art. 125 P.p.s.a. powinna być analizowana z punktu widzenia wystąpienia w przyszłości przesłanek do wznowienia postępowania administracyjnego, zakończonego zaskarżoną decyzją lub innym aktem (...), jak i przesłanek do wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego (...)" (zob. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, Kraków 2005, s. 302). Sąd pierwszej instancji wskazał na ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że jeżeli prawomocnie odrzucono jako niedopuszczalną skargę na bezczynność, to również wniosek o wymierzenie organowi grzywny z tytułu jej nieprzekazania należy odrzucić jako niedopuszczalny.
W przedmiotowej sprawie wniosek o wymierzenie organowi grzywny dotyczy nieprzekazania skargi na bezczynność Burmistrza Gminy K., która to skarga została zarejestrowana pod sygnaturą akt IV SAB/Po 105/15. Sądowi z urzędu jest wiadomym, iż postanowieniem z dnia 15 września 2015 r., sygn. akt IV SAB/Po 105/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił, jako niedopuszczalną, skargę A. W. na bezczynność Burmistrza Gminy K., a wobec tego dla niniejszej sprawy istotna będzie prawomocność powyższego postanowienia.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł A. W. zarzucając naruszenie art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, iż rozstrzygniecie sprawy zależy od wyniku innego postępowania sądowoadministracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Wniosek o wymierzenie grzywny organowi za nieprzekazanie w terminie skargi wraz z aktami sprawy wraz z odpowiedzią na skargę w przepisanym terminie może być rozpoznany jedynie wówczas, gdy skarga dotyczy spraw, o których mowa w art. 3 P.p.s.a., zaś skarga stanowi pismo procesowe, o którym mowa w art. 3 § 2 i art. 50 tej ustawy. Przepisy te wyznaczają zakres właściwości sądów administracyjnych, które sprawują kontrolę nad działalnością administracji publicznej. Katalog zawarty w art. 3 § 2 powołanej ustawy jest katalogiem zamkniętym, zaś odesłanie w § 3 do przepisów szczególnych ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy przepisy te w sposób wyraźny wskazują, że dla rozpoznania sprawy właściwym będzie sąd administracyjny (por. postanowienie NSA z 19 kwietnia 2007 r., sygn. akt I OZ 264/07).
Skoro zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 15 września 2015 r., odrzucił, jako niedopuszczalną, skargę A. W. na bezczynność Burmistrza Gminy K. w przedmiocie niezrealizowania inwestycji skanalizowania ulicy, uznając przy tym, że przedmiot skargi nie jest objęty zakresem właściwości sądów administracyjnych, to sprawę o wymierzenie organowi grzywny z tytułu jej nieprzekazania należało zawiesić do czasu prawomocnego zakończenia sprawy o sygn. akt IV SAB/Po 105/15.
Dlatego też zasadnie Sąd pierwszej instancji uznał, że w przedmiotowej sprawie ziściła się przesłanka do obligatoryjnego zawieszenia postępowania wskazana w art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Mając powyższe względy na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.