Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Rzążewska po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2007r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 29 czerwca 2007r., sygn. akt II SA/Rz 794/06 w sprawie ze skargi R. N. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy O. w przedmiocie nie wydania decyzji administracyjnej w sprawie degradacji gruntów rolnych p o s t a n a w i a oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2007r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie rozpoznając wniosek R. N. uzupełnił wydany przez ten Sąd wyrok z dnia 2 marca 2006r. poprzez zasądzenie na rzecz skarżącego od organu kwoty 57,60 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu i oddalił wniosek w pozostałym zakresie, tj. o zwrot utraconego zarobku w związku z dwukrotnym stawiennictwem w Sądzie.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że skarżący domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 200 zł jako pokrywającej koszty jego stawiennictwa w Sądzie w dniach 7 września 2005r. i 2 marca 2006r. oraz 140 zł tytułem utraconego w tych dniach zarobku. Uzasadniając wysokość dochodzonego zwrotu z podanych wyżej tytułów R. N. podał, że jest wykwalifikowanym robotnikiem, zaś dzienne wynagrodzenie niewykwalifikowanego robotnika wynosi 70 zł, zatem w wyniku dwukrotnego stawiennictwa w Sądzie osoba taka straciłaby 140 zł. Odnośnie kosztów dojazdu skarżący wskazał, że na rozprawy dojechał prywatnym samochodem osobowym, co kosztowało go ok. 100 zł. Skarżący wniósł ponadto o przyznanie mu rekompensaty za trud włożony w sporządzenie skargi i zażalenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz za koszt przesłania tych pism do adresatów. Według skarżącego osoba występująca w postępowaniu bez profesjonalnego pełnomocnika wykonuje podobną pracę ponieważ jest pełnomocnikiem samej siebie. Skarżący wniósł także o zwrócenie się do Trybunału Konstytucyjnego z zapytaniem o zgodność dekretu z 1950r. (dotyczącego należności świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym) z Konstytucją RP.
Rozpoznając powyższe wnioski skarżącego Sąd podał, że stosownie do regulacji art. 205 w zw. z art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a." w skład kosztów postępowania niezbędnych do dochodzenia praw, zasądzanych na rzecz skarżącego w razie uwzględnienia skargi wchodzą: koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Stosownie do art. 205 § 3 p.p.s.a. zasady ustalania wysokości należności przysługujących stronie oraz tryb i sposób ich przyznawania i wypłacania określają przepisy odrębne tj. dekret z dnia 26 października 1950r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445 ze zm.) Przewidują one możliwość przyznania stronie utraconego zarobku w wysokości jej przeciętnego dziennego zarobku, która musi być udowodniona (jednak nie więcej niż 1.000 zł dziennie), a także zwrot kosztów podróży od miejsca zamieszkania strony do miejsca wykonywania czynności i z powrotem. Koszty podróży w rozumieniu art. 4 ust. 1 powołanego dekretu obejmują koszty przejazdu środkiem transportu masowego (koleją, autobusem itp.) w klasie najniższej, w braku zaś takiego środka - koszty przejazdu najtańszym ze środków lokomocji. Stosując powyższe przepisy w rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji uznał, że skarżący nie wykazał wysokości utraconego zarobku oraz rzeczywistej jego utraty, stąd jego wniosek w tym zakresie podlegał oddaleniu. Ciężar wykazania poniesienia kosztów postępowania spoczywa bowiem na stronie składającej wniosek o ich przyznanie. Skoro skarżący jest wykwalifikowanym rolnikiem powinien był wskazać wysokość swojego zarobku i udowodnić, że rzeczywiście (a nie hipotetycznie) go utracił.