Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 6 stycznia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Stowarzyszenia O. w L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt III SA/Lu 643/04 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi Stowarzyszenia O. w L. na uchwałę Rady Miasta L. z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie likwidacji Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w L. p o s t a n a w i a oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2005 r. (sygn. akt II OZ 584/05) Naczelny Sąd Administracyjny uchylił postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 18 lutego 2005 r., którym odmówiono przyznania prawa pomocy skarżącemu Stowarzyszeniu O. w L. w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miasta L. z dnia [...], nr [...].
W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie rozpatrzył złożony wniosek o przyznanie prawa pomocy ponownie. Postanowieniem z dnia 13 października 2005 r. Sąd ten odmówił przyznania prawa pomocy skarżącemu stowarzyszeniu. W uzasadnieniu postanowienia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wskazał, że choć stowarzyszenie nie wykazało żadnych środków na poniesienie kosztów postępowania nie zachodzą podstawy do zwolnienia go od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd zwrócił uwagę na ugruntowany pogląd, zgodnie z którym każda osoba zamierzająca wszcząć postępowanie sądowe powinna liczyć się z koniecznością poniesienia ewentualnych kosztów tego postępowania, co zaś prowadzi do konkluzji, iż licząc się z taką koniecznością każdy w miarę możliwości powinien gromadzić w tym celu odpowiednie środki. Z tego stanowiska wynika także, że jeśli strona bez ważnego powodu nie wykorzystała swoich możliwości w zakresie zgromadzenia tych środków, to przyjmuje się, iż jej stan majątkowy i jej dochody są takie, jakie mogłaby mieć przy użyciu w pełni swoich możliwości zarobkowych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1987 r., sygn. akt I CZ 26/87, publ. OSNC 1988/7-8/103). W uzasadnieniu tego postanowienia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wskazał także, że stowarzyszenie w założeniach statutowych posiada źródło
Sygn. akt II OZ 1361/05 finansowania ze składek członkowskich i nie można przyjąć, że skoro składek tych nie pobiera, to ciężar prowadzonego postępowania powinien zostać przejęty przez Skarb Państwa.
Na powyższe postanowienie Sądu pełnomocnik O. w L. radca prawny W. P. wniosła zażalenie. W zażaleniu tym pełnomocnik strony, powołując się na prawomocne postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego uchylające postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 18 lutego 2005 r., stwierdziła, że w takiej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie był zobowiązany do przyznania prawa pomocy. Uzasadniając zażalenie pełnomocnik podniosła, że stowarzyszenie nie posiada żadnego majątku i nie osiąga dochodów z jakichkolwiek źródeł. Ponadto w zażaleniu podano, że O. nie przewidywał konieczności gromadzenia środków na procesy sądowe i nie zamierza tych środków gromadzić, sprawa ta jest bowiem dotychczas jedyną wymagającą środków pieniężnych. W zażaleniu tym pełnomocnik podniosła, że w przypadku "odrzucenia niniejszego zażalenia jedyną możliwością rozpatrzenia skargi kasacyjnej będą środki pieniężne pochodzące z budżetów rodzinnych kilku członków zarządu O. w L. (..) co byłoby sprzeczne z pomocnicza rolą Państwa w ważnych sprawach Obywateli".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: