Zażalenie na postanowienie WSA w Gliwicach w sprawie ze skargi na postanowienie Wojewody Ś. znak [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zobowiązanego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia N. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 grudnia 2017 r. sygn. akt IV SA/Gl 1086/17 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika z urzędu w sprawie ze skargi N. K. na postanowienie Wojewody Ś. z dnia [...] września 2017 r. znak [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zobowiązanego postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2017 r. sygn. akt IV SA/Gl 1086/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w sprawie ze skargi N.K. na postanowienie Wojewody Śląskiego z dnia [...] września 2017 r. w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zobowiązanego, odmówił skarżącej prawa pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika z urzędu. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z oczywistą bezzasadnością skargi w rozumieniu art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.". Przedmiotem skargi jest bowiem postanowienie, którym organ uznał wniesione przez skarżącą zarzuty kierowane pod adresem tytułu wykonawczego za bezzasadne, a więc postanowienie które na mocy art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. zostało wyłączone z kognicji sądów administracyjnych. Zdaniem Sądu, okoliczność ta musi być potraktowana jako oczywista bezzasadność skargi w rozumieniu art. 247 p.p.s.a.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła skarżąca, podnosząc że Sąd pierwszej instancji nie wydał nawet zarządzenia jakie czynności ma wykonać by uwiarygodnić swoją ciężką sytuację.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do normy art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Wskazuje się, że przyznanie prawa pomocy, nawet jeśli zachodzą ku temu przesłanki związane z trudną sytuacją materialną strony (art. 246 § 1 i 2 p.p.s.a.), jest niedopuszczalne w razie oczywistej bezzasadności skargi. W orzecznictwie podkreśla się, że przepis ten zawiera samoistną negatywną przesłankę przyznania stronie prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, przy czym ocena wystąpienia tej przesłanki dokonywana jest w oderwaniu od sytuacji materialnej strony (zobacz: M. Niezgódka-Medek [w:] Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. B. Dauter, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, wyd. VI, komentarz do art. 247 i wskazane tam orzecznictwo). Przyjmuje się, że skarga jest oczywiście bezzasadna, jeżeli bez głębszej analizy prawnej, na pierwszy rzut oka, nie ulega wątpliwości, że nie może zostać uwzględniona (np. postanowienia NSA z dnia: 19 sierpnia 2009 r. I OZ 788/09, LEX nr 552419; 4 czerwca 2008 r. II OZ 561/08, LEX nr 494352). Taka sytuacja zachodzi wówczas, gdy przepis, który całkowicie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania strony, jest jednoznaczny i nie wymaga jakiejkolwiek wykładni poza językową (postanowienia NSA z dnia: 24 kwietnia 2014 r. I OZ 329/14, LEX 1473377; 8 lipca 2014 r. I GZ 187/14, LEX nr 1480839). Potrzeba zastosowania art. 247 p.p.s.a. będzie zachodziła w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a. Jednakże każda sytuacja wymaga starannej analizy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w niniejszej sprawie mamy do czynienia z oczywistą bezzasadnością skargi w rozumieniu art. 247 p.p.s.a., co trafnie dostrzegł Sąd pierwszej instancji (porównaj: postanowienie NSA z dnia 1 czerwca 2016 r. sygn. akt II OZ 560/16). Nie ulega bowiem wątpliwości, że zaskarżone postanowienie w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zgłoszonych zarzutów nie jest objęte kognicją sądów administracyjnych, co wynika wprost z treści art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. Zgodnie z treścią tego przepisu kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.

Strona 1/1