W niniejszej sprawie Wojewoda Mazowiecki nie przekazał do Sądu skargi K. S., czemu organ nie zaprzeczył. Organ nie wykonał zatem podstawowego ciążącego na nim obowiązku, któremu to obowiązkowi odpowiada po stronie skarżącego uprawnienie do żądania jego wykonania. W każdej bowiem sytuacji, gdy wniesiona została skarga, organ winien wypełnić ciążący na nim obowiązek wynikający z art. 54 § 2 p.p.s.a.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego do kompetencji Wojewody Mazowieckiego nie należała ocena dopuszczalności i zasadności skargi. Takiej bowiem oceny dokonuje każdorazowo wojewódzki sąd administracyjny, który na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a. może odrzucić skargę, co podlega dalszej ewentualnej kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W związku z tym, niedopełnienie obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 p.p.s.a., z uwagi na niedopuszczalność złożonej skargi, jej niezasadność, bądź też niewyczerpanie administracyjnej drogi odwoławczej, nie usprawiedliwia nieprzekazania tej skargi sądowi administracyjnemu. Może jedynie być "okolicznością łagodzącą" przy orzekaniu o wysokości kary grzywny, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Stwierdzić zatem należy, że w niniejszej sprawie Wojewoda Mazowiecki był obowiązany przekazać właściwemu sądowi administracyjnemu skargę wraz aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od jej wniesienia, czego jednak nie uczynił, w związku z czym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2009 r. nie narusza przepisów obowiązującego prawa.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.