Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Województwa Podkarpackiego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 26 stycznia 2015 r. sygn. akt II SA/Rz 1649/14 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie z [...] października 2014 r. nr [...] w sprawie ze skargi Województwa Podkarpackiego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie z [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie wykonania urządzeń zapobiegającym szkodom postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 26 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odmówił Województwu Podkarpackiemu wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie z [...] października 2014 r. w przedmiocie wykonania urządzeń zapobiegających szkodom w celu zmniejszenia spływu wód do rowu otwartego w miejscowości [...].
Odmawiając wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Sąd I instancji wskazał, że Województwo Podkarpackie ograniczyło się jedynie do złożenia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji organu I instancji. Nie uprawdopodobniło i nie wskazało z jakiej przyczyny wykonanie decyzji przed rozstrzygnięciem skargi mogłoby wyrządzić znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Sąd I instancji zaznaczył również, że analizując akta sprawy nie dopatrzył się okoliczności mogących świadczyć o możliwości powstania niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub też spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosło Województwo Podkarpackie zarzucając brak zastosowania art. 61 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."). W ocenie Województwa Podkarpackiego, przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji zostały wskazane. Ponadto Województwo Podkarpackie podało, że wykonanie decyzji będzie wiązało się z koniecznością wydatkowania kwoty ponad 55 tysięcy złotych, która to kwota nie została przewidziana w budżecie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a.") wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Stosownie zaś do art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie ma okoliczność, że Województwo Podkarpackie nie uprawdopodobniło przesłanek wskazanych w cytowanym przepisie. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione. Brak precyzyjnego wskazania przesłanek wymaganych przez przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. uniemożliwia Sądowi ocenę zasadności złożonego przez stronę skarżącą wniosku. Stanowisko takie jest utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., FZ 65/04, nie publ.). Tylko prawidłowo uzasadniony wniosek może zostać rozpoznany zgodnie z intencją strony, bowiem brak uzasadnienia czy też uzasadnienie niepełne, lakoniczne nie pozwala na ocenę, czy opisane powyżej przesłanki w danej sprawie zachodzą. Wojewódzki sąd administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego formułowania argumentów uzasadniających wniosek o wstrzymanie, a obowiązek w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy.