Dnia 18 marca 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Lu 1050/14 o odmowie wstrzymania wykonania decyzji Starosty K. z dnia [...] grudnia 2013 r., znak: [...], o udzieleniu zezwolenia na realizację inwestycji drogowej. w sprawie ze skargi Z. G. na postanowienie Wojewody L. z dnia [...] września 2014 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Lu 1050/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił wstrzymania decyzji Starosty K. z dnia [...] grudnia 2013 r., znak: [...], o udzieleniu zezwolenia na realizację inwestycji drogowej.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w sprawie, w której przedmiotem zaskarżenia jest postanowienie Wojewody L. o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia przez Z. G. odwołania od ww. decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
Odmawiając wstrzymania Sąd I instancji powołał się na treść art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", i stwierdził, że wniosek nie został uzasadniony przez skarżącego. Oznacza to, że skarżący nie uprawdopodobnił tym samym zaistnienia przesłanek określonych w powołanym art. 61 § 3 p.p.s.a. Sąd nie dopatrzył się również zaistnienia tych przesłanek z urzędu. Kwestia "nadmiernej ingerencji inwestycji objętej decyzją w jego nieruchomość, nieporównywalnie większa niż w pozostałe nieruchomości" oraz ewentualne wady decyzji nie stanowią przesłanki do wstrzymania. Ponadto to inwestor ponosi ryzyko, wykonując roboty budowlane na podstawie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, w stosunku do której wszczęto postępowanie nadzwyczajne bądź wniesiono skargę do sądu administracyjnego. W przypadku bowiem ewentualnego wyeliminowania tej decyzji z obrotu prawnego wynikające z tego negatywne konsekwencje obciążać będą wyłącznie inwestora.
Zażalenie na ww. postanowienie wniósł Z. G., podnosząc zarzut naruszenia art. 61 § 3 p.p.s.a. przez dowolne uznanie, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o wstrzymanie ww. decyzji. W uzasadnieniu zażalenia skarżący zakwestionował planowany przebieg drogi, który także doprowadzi do zawalenia 60-letniej studni, ok. 100-letniej piwnicy, ponad stuletniego drewnianego domu wybudowanego przez dziadków. W ocenie skarżącego ww. decyzja ingeruje w jego nieruchomość w stopniu większym niż w sąsiednie nieruchomości. Skarżący wskazał, że z należącymi do niego nieruchomościami łączy go silny stosunek emocjonalny, a po drugie są to zabudowania, które mają wartość historyczną. W wyniku wykonania decyzji zaistnieją trudne do odwrócenia skutki, strona zostanie pozbawiona obrony swoich praw, co w konsekwencji może doprowadzić do przeprowadzenia inwestycji z rażącym pokrzywdzeniem skarżącego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżanego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ciężar dowodu w zakresie wykazania powyższych okoliczności, stanowiących podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżanego aktu, spoczywa na wnioskodawcy i sprowadza się do przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonego aktu faktycznie spowoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków. W tym kontekście Sąd I instancji prawidłowo nie uwzględnił wniosku o wstrzymanie, ponieważ skarżący w ogóle nie uzasadnił swojego wniosku przez pryzmat wystąpienia dwóch przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a.