Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Miron po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Rz 1174/14 o pozostawieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania w sprawie ze skargi R.B. na postanowienie Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Rz 1174/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie pozostawił wniosek R.B. o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji wskazał, iż przedmiotem skargi jest postanowienie Wojewody Podkarpackiego z [...] lipca 2014 r. nr [...], stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W terminie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi skarżący wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych. Zarządzeniem z dnia 9 października 2014 r. Sąd wezwał skarżącego do złożenia wniosku na urzędowym formularzu PPF, wezwanie należało wykonać w terminie 7 dni licząc o dnia jego doręczenia pod rygorem pozostawienia wniosku o prawo pomocy bez rozpoznania. Wezwanie zostało wysłane skarżącemu listem poleconym na podany przez niego adres: skrytka pocztowa [...], Wrocław [...], 51-121 Wrocław. Ponieważ przesyłka zawierająca wezwanie nie została odebrana przez skarżącego, dlatego została ona awizowana w dniu 13 października 2014 r., a zawiadomienie o tym zostało złożone we wskazanej przez skarżącego skrytce pocztowej. Mimo ponownego awizowania przesyłki w dniu 21 października 2014 r., nie została ona także podjęta w terminie 14 dniowym, liczonym od dnia pierwszego zawiadomienia, co wywołało zastępczy skutek doręczenia z upływem ostatniego dnia tego okresu tj. 27 października 2014 r. W związku z powyższym referendarz sądowy zarządzeniem z 13 listopada 2014 r. pozostawił wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania. Od tego zarządzenia skarżący złożył sprzeciw, podnosząc, że nie otrzymał wezwania Sądu z 9 października 2014 r. do złożenia wniosku na urzędowym formularzu PPF. Nadto wniósł o przyznanie obrońcy z urzędu i zwolnienie z kosztów sądowych, wskazując na swoją sytuację finansową. Pismami z 12 stycznia oraz 30 stycznia 2015 r. Sąd zwracał się do Urzędu Pocztowego Wrocław [...], ul. O., 51-121 Wrocław, wskazując, że w dniu 9 października 2014 r. Sąd skierował do R.B. przesyłkę zawierającą list polecony za potwierdzeniem odbioru na adres: skrytka pocztowa [...], Wrocław [...], 51-121 Wrocław. Sąd zwracał się do Urzędu Pocztowego o wyjaśnienie, czy w podanej przez R.B. skrytce pocztowej - pozostawiono zawiadomienie dla adresata o nadejściu ww. przesyłki z Sądu (tj. wezwania z 9 października 2014 r. do złożenia wniosku na urzędowym formularzu PPF) i możliwości jego odbioru w placówce pocztowej.
W odpowiedzi Naczelnik Urzędu Pocztowego w dniu 4 lutego 2015 r. nadał w Urzędzie Pocztowym - pismo Sądu z 30 stycznia 2015 r., na którym z drugiej strony tego wezwania poinformował, że przesyłkę zawierającą ww. wezwanie Sądu z 9 października 2014 r. awizowano 13 października 2014 r., powtórnie awizowano 21 października 2014 r., zwrot nie podjęto w terminie 29 października 2014 r. Nadto poinformowano, że każdorazowo doręczane są zawiadomienia o awizowaniu przesyłek, jak również zawiadomienia powtórne za pośrednictwem skrytki pocztowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wydając zaskarżone postanowienie przywołał treść art. 252 § 2, art. 257 oraz art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; zwanej dalej, jako "p.p.s.a.") wyjaśnił iż zgodnie z art. 73 § 1 p.p.s.a., w razie niemożności doręczenia pisma w sposób przewidziany w art. 65-72, pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe albo w urzędzie gminy, dokonując jednocześnie zawiadomienia określonego w § 2. Zawiadomienie o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej, a gdy to nie jest możliwe, na drzwiach mieszkania adresata lub w miejscu wskazanym jako adres do doręczeń, na drzwiach biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe (art. 73 § 2 p.p.s.a.). W przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy (art. 73 § 3 p.p.s.a.). Doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1 (art. 73 § 4 p.p.s.a.). Sąd I instancji zaznaczył, iż R.B. w skardze podał jako adres do korespondencji numer skrytki pocztowej. Dopuszczalność tak sprecyzowanego adresu nie budziła wątpliwości Sądu I instancji, skoro strona wnosząca podanie jest dysponentem treści pisma, to nie można jej odmówić prawa do tak określonego adresu (por. postanowienie NSA z dnia 24 października 2012 r., sygn. I OSK 2540/12). Sąd I instancji zaznaczył, iż przesyłka zawierająca wezwanie Sądu do złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu PPF (wezwanie z 9 października 2014 r.) była dwukrotnie awizowania, a zawiadomienie o tym zostało złożone we wskazanej przez skarżącego skrytce pocztowej (co potwierdził Naczelnik Urzędu Pocztowego - Wrocław [...]). Mimo to ww. przesyłka - nie została odebrana przez skarżącego i została zwrócona do Sądu. Kierując się zatem treścią art. 73 § 4 p.p.s.a. Sąd I instancji stwierdził, że ww. wezwanie zostało skutecznie doręczone skarżącemu 27 października 2014 r. W konsekwencji od tego dnia zaczął biec 7-dniowy termin na uzupełnienie opisanego braku, który upłynął z dniem 3 listopada 2014 r. Ponieważ skarżący w zakreślonym terminie, nie wykonał ww. zarządzenia, dlatego Sąd I instancji postanowił pozostawić wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania na podstawie art. 257 w związku z art. 260 p.p.s.a.