Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 lutego 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 93/04 odmawiające S.G. przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi S. G. na uchwałę Rady Miasta G. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 4 lutego 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 93/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił S. G. przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi S. G. na uchwałę Rady Miasta G. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. W uzasadnieniu wskazano, że skarżący nie wykazał istnienia wynikającej z art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przesłanki braku możliwości poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Sąd I instancji podał, że skarżący złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy ponownie a zatem powinien posiadać już wiedzę, że twierdzeń niepopartych dokumentami nie można uznać jako ,,wykazania" danej sytuacji. Wskazano dalej, że wnioskodawca domagając się przyznania prawa pomocy podał, iż pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym wraz z żoną i dwoma synami, nie przedstawiając jednocześnie danych ukazujących sytuację majątkową oraz wysokość uzyskiwanych przez te osoby dochodów. Pomimo zaś doręczonego mu wezwania Sądu w tym zakresie, nie złożył on wymaganych dokumentów źródłowych.
S. G. złożył zażalenie na to postanowienie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionej podstawy.
Zgodnie z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1). Z konstrukcji tego przepisu wynika, że to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. W tym stanie rzeczy należy przyjąć, że rozstrzygnięcie sądu w tej kwestii będzie zależało od tego, co zostanie udowodnione przez stronę.
Zgodnie zaś z art. 255 p.p.s.a. jeżeli oświadczenie to okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego. Fakt niedopełnienia w całości lub w części obowiązku złożenia dodatkowego oświadczenia uzasadnia odmowę przyznania wnioskodawcy prawa pomocy.
W niniejszej sprawie Sąd I instancji uznając, iż oświadczenie zawarte w formularzu PPF jest niewystarczające do oceny, że skarżący nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny wezwał S. G. do złożenia określonych dokumentów i oświadczeń, celem uzyskania informacji o jego rzeczywistym stanie majątkowym. Skarżący nie odpowiedział na to wezwanie, a tym samym uniemożliwił Sądowi dokonanie powyższej analizy. W takiej sytuacji wniosek S. G. nie mógł zostać uwzględniony a Sąd Wojewódzki zasadnie odmówił mu przyznania prawa pomocy.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.