Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 4 lutego 2008 r., sygn. akt II SA/Bd 528/07 o odrzuceniu skargi kasacyjnej B. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 listopada 2007 r., sygn. akt II SA/Bd 528/07 odrzucającego skargę B. S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie uprawnień kombatanckich postanawia oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zaskarżonym postanowieniem z dnia 4 lutego 2008 r. odrzucił skargę kasacyjną wniesioną przez B. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 listopada 2007 r., odrzucającego skargę B. S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...] w przedmiocie uprawnień kombatanckich.
Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia stwierdził, iż stosownie do treści § 2 ust. 3 pkt 10 w zw. z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193) - zwanego dalej rozporządzeniem, skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie podlegała opłacie stałej, do uiszczenia której skarżący, (będący zarazem radcą prawnym) był zobowiązany przy jej wnoszeniu do Sądu. Warunku tego skarżący jednak nie dopełnił. Stąd też wniesioną skargę kasacyjną należało odrzucić po myśli art. 221 i art. 219 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.). zwanej dalej - p.p.s.a.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł B.S. i wniósł o jego uchylenie, podnosząc, że był już zwolniony z kosztów sądowych w innej sprawie, przez Sąd Okręgowy w T. (sygn. akt [...]). Jednocześnie zarzucił skarżonemu rozstrzygnięciu art. 239 pkt 1 lit "e" p.p.s.a. w związku z art. 180 k.p.a. przez "nałożenie obowiązku uiszczenia opłaty w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzuty zawarte w zażaleniu uznać trzeba za chybione.
Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona opłata. W takim przypadku, przewodniczący wzywa wnoszącego pismo, aby pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania uiścił opłatę w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania (art.220 § 1p.p.s.a.). Od tej reguły wezwania do uiszczenia wpisu art. 221 p.p.s.a. ustanawia wyjątek, stanowiąc "Pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej".
W rozpoznawanej sprawie z uwagi na jej przedmiot należny wpis od skargi wszczynającej postępowanie przez Sądem I instancji wynosił 100 zł stosownie do dyspozycji § 2 ust. 3 pkt 10 rozporządzenia.
Wobec treści § 3 w związku z § 2 ust. 3 pkt 10 rozporządzenia Rady Ministrów w przedmiotowej sprawy należny wpis od skargi kasacyjnej jest wpisem stałym i wynosi także 100 złotych. W sytuacji, gdy wpis jest stały, a skarga kasacyjna wniesiona została przez skarżącego będącego, jak wynika z akt sprawy radcą prawnym, zasadnym było z uwagi na brak uiszczenia stałej opłaty zastosowanie w przedmiotowej sprawie konsekwencji przewidzianych w art. 221 p.p.s.a.
Odpowiadając na zarzuty zażalenia należy wskazać, że żaden przepis ustawy p.p.s.a. (w tym także art. 239) nie przewiduje ustawowego zwolnienia strony skarżącej w tej sprawie od ponoszenia kosztów sądowych. Nie jest też wiążący dla niniejszego postępowania fakt, że we wskazanej w zażaleniu sprawie cywilnej skarżący uzyskał zwolnienie, bowiem w przypadku postępowania przed sądem administracyjnym rozstrzyganie o istnieniu przesłanek uprawniających do skorzystania z prawa pomocy następuje w każdej sprawie indywidualnie. Zwolnienie od kosztów uzyskanych w sprawie cywilnej dotyczy wyłącznie tej sprawy.
Mając powyższe okoliczności na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżane postanowienie Sądu I instancji jest zgodne z prawem i na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji niniejszego postanowienia.