Zażalenie na postanowienie WSA w Kielcach w przedmiocie przywrócenia do stanu poprzedniego urządzeń zapobiegających szkodom
Sentencja

Dnia 14 maja 2010 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2010 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A.P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 8 marca 2010 roku sygn. akt II SAB/Ke 28/09 o odrzuceniu zażalenia A.P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 lutego 2010 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej A.P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 10 listopada 2009 r. o odrzuceniu skargi A.P. na bezczynność Burmistrza Miasta Sandomierza w przedmiocie przywrócenia do stanu poprzedniego urządzeń zapobiegających szkodom postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach postanowieniem z dnia 8 marca 2009 r. odrzucił zażalenie A.P> na postanowienie z dnia 15 lutego 2010 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej A.P. od postanowienia z dnia 10 listopada 2009 r. o odrzuceniu skargi A.P. na bezczynność Burmistrza Miasta Sandomierza w przedmiocie przywrócenia do stanu poprzedniego urządzeń zapobiegających szkodom.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że zażalenie nie zostało sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, a zatem podlegało ono odrzuceniu.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła skarżąca. Zarzuciła naruszenie art. 197 § 2 w związku z art. 178 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, Nr 1270 ze zm.) poprzez uznanie, że z powodu sporządzenia osobiście przez nią zażalenia na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej, a nie zaś przez adwokata lub radcę prawnego, należało zażalenie bezpośrednio odrzucić, podczas gdy stosownie do treści art. 49 § 1 p.p.s.a. należało wcześniej wezwać skarżącą do uzupełnienia braków formalnych zażalenia poprzez jego sporządzenie przez adwokata lub radcę prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd I instancji błędnie wskazał datę zaskarżonego postanowienia jako 8 marca 2009 r., jednakże z analizy akt sprawy, wynika, że jest to oczywista omyłka, która powinna podlegać sprostowaniu i która nie miała wpływu na treść podjętego rozstrzygnięcia. Stąd też Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając zażalenia przyjął rzeczywistą datę wydania zaskarżonego postanowienia, a więc 8 marca 2010 r.

Zgodnie z art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Pomimo skierowanego do skarżącej prawidłowego pouczenia o tym warunku, wniesione zażalenie nie czyniło zadość wymogowi przymusu adwokacko-radcowskiego. Ustawodawca wprowadzając w cytowanym przepisie wymóg sporządzenia środka odwoławczego przez prawnika profesjonalistę, kierował się przede wszystkim potrzebą udzielenia stronie, która nie zgadza się z wydanym w jej sprawie orzeczeniem sądu I instancji, pomocy prawnej ze strony osób posiadających odpowiednią wiedzę prawniczą.

Przepis art. 178 p.p.s.a., umiejscowiony w rozdziale I działu IV ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dotyczący skargi kasacyjnej stanowi, że wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. Z kolei w myśl art. 197 § 2 p.p.s.a. do postępowania toczącego się na skutek zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej. Niezachowanie przymusu adwokacko-radcowskiego w odniesieniu do zażalenia na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej jest równoznaczne z brakiem, który nie podlega uzupełnieniu w trybie określonym w art. 49 p.p.s.a. Wbrew twierdzeniom strony, jest to brak nieusuwalny, co czyni zażalenie niedopuszczalnym. Takie stanowisko znajduje oparcie w orzecznictwie i piśmiennictwie (por. komentarz B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wyd. II, Wolters Kluwer Zakamycze 2006, s. 464).

Z tych względów, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w postanowieniu.

Strona 1/1