Wniosek w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej rozbudowę i przebudowę domu mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej oraz budowie wolnostojącego garażu
Sentencja

Dnia 2 lipca 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej i wykładni dotyczącego postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2015 r. wydanego po rozpoznaniu zażalenia J. H. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Wr 93/15 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej rozbudowę i przebudowę domu mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej oraz budowie wolnostojącego garażu postanawia: 1) sprostować oczywistą omyłkę pisarską w uzasadnieniu postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2015 r. w ten sposób, że w wierszu 20 w miejsce "S. K." wpisać "S. K."; 2) oddalić wniosek o wykładnię postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2015 r.

Inne orzeczenia o symbolu:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie

Zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", Sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.

Sprostowanie sąd może postanowić na posiedzeniu niejawnym - art. 156 § 2 p.p.s.a.

Sprostowaniu podlegają wadliwości występujące zarówno w samej sentencji orzeczenia i w jego komparycji (np. niewłaściwe, niedokładne określenie sądu, określenie żądania, itp.) jak i w uzasadnieniu orzeczenia. Niedokładność lub omyłka może dotyczyć na przykład oznaczenia stron, oznaczenia (daty, znaku, sygnatury) zaskarżonego aktu lub czynności oraz nazwy organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność.

Nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie sprawa, w której wydano postanowienie, wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji złożył skarżący - S. K. Tymczasem w postanowieniu z dnia 27 maja 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny, w wyniku omyłki pisarskiej, błędnie wskazywał jako składającego wniosek "S. K.". Z tego względu na podstawie art. 156 § 1 i 2 w związku z art. 166 i art. 193 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt I postanowienia.

Co się zaś tyczy wniosku o wykładnię ww. postanowienia z dnia 27 maja 2015 r., wniosek ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści przepisu art. 158 w związku z art. 166 i art. 193 p.p.s.a. sąd, który wydał postanowienie, może w dodatkowym postanowieniu rozstrzygnąć ewentualne wątpliwości co do jego treści.

Potrzeba wyjaśnienia treści postanowienia zachodzi wówczas, gdy jest ono niejednoznaczne lub dotknięte zawiłością utrudniającą ustalenie sensu rozstrzygnięcia sprawy. Strona wnioskująca o wykładnię orzeczenia ma obowiązek wskazać, które konkretne elementy są dla niej niezrozumiałe, bądź nasuwają określone wątpliwości i dlaczego. Wyjaśnienie wątpliwości nie może przy tym prowadzić do nowej oceny stanu faktycznego lub prawnego ani powodować zmiany merytorycznej rozstrzygnięcia. Wniosek o wykładnię orzeczenia nie może zmierzać również do polemiki ze stanowiskiem Sądu orzekającego w sprawie.

Konieczność dokonania wykładni orzeczenia zachodzi zatem wtedy, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania.

Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje, ponieważ w postanowieniu z dnia 27 maja 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w sposób jasny i jednoznaczny wskazał jak powinno wyglądać dowodzenie strony postępowania celem wykazania, że inna strona postępowania nie ma zdolności do czynności prawnych. Wynika to z tego, że sąd administracyjny nie jest właściwy do orzekania w sprawach o ubezwłasnowolnienie, a kompetentne w tym zakresie są sądy powszechne na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego (art. 544-5601). Ponadto o jasność wywodu świadczą także wyciągnięte przez wnioskodawczynię, która powołując się na treść art. 545 § 1 K.p.c. ma niewątpliwie świadomość co do zakresu obowiązującej procedury o ubezwłasnowolnienie, której wynik ma dopiero wpływ na zakres zdolności do czynności prawnej określonego podmiotu.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że wniosek J. H. o wykładnię treści ww. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego jest bezzasadny. Z tych względów na podstawie art. 158 w związku z art. 193 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt II postanowienia.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze