Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 18 marca 2008 r., sygn. akt III SA/Lu 59/08 w zakresie odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w O. na decyzję Wojewody L. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Decyzją z dnia [...], Wojewoda L. nałożył na K. S., Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (PZOZ) w O. (dalej: skarżący), karę pieniężną za czasowe zaprzestanie działalności leczniczej na jednym z oddziałów PZOZ w O., bez zachowania trybu określonego w art. 65b ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r., Nr 14, poz. 89 z późn. zm.). Decyzję doręczono stronie [...].
Od tej decyzji skarżący, zgodnie z otrzymanym pouczeniem, wniósł odwołanie do Ministra Zdrowia. Postanowieniem z dnia [...] Minister Zdrowia stwierdził niedopuszczalność odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że na mocy art. 65b ust. 4 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, na decyzję wojewody w sprawie kary pieniężnej przysługuje bezpośrednio skarga do sądu administracyjnego.
W dniu 10 stycznia 2008 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Wojewody L. oraz wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Wniosek uzasadnił błędnym pouczeniem przez Wojewodę o możliwości wniesienia odwołania.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd odrzucił wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na podstawie art. 88 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.). Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, że na decyzję Wojewody L. nie służy stronie odwołanie do organu wyższego stopnia, ale skarga do sądu administracyjnego. W takiej sytuacji, warunkiem skutecznego wniesienia skargi jest wezwanie na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 4 p.p.s.a.). Warunku tego skarżący zaś nie dopełnił. W konsekwencji Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie bieg terminu do wniesienia skargi nie rozpoczął się, a zatem wniosek o przywrócenie tego terminu jest niedopuszczalny.
W zażaleniu skarżący podniósł, że skuteczne wniesienie skargi w rozpoznawanej sprawie nie wymaga wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, zaś okoliczności wskazane we wniosku o przywrócenie terminu uzasadniają jego uwzględnienie na podstawie art. 86 i 87 p.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że rozpoznawana sprawa dotyczy aktu, od którego ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia, co przed wniesieniem skargi do sądu rodziło konieczność wezwania na piśmie właściwego organu (tj. Wojewody L.) do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 4 p.p.s.a.). W takim bowiem przypadku termin do wniesienia skargi należało liczyć od daty doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, względnie od dnia wniesienia takiego wezwania do usunięcia naruszenia prawa (art. 53 § 2 p.p.s.a.), przy czym samo wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie jest ograniczone żadnym terminem (art. 52 § 4, zd. drugie p.p.s.a.). Skoro zaś skarżący takiego wezwania nie złożył, to nie zaczął biec termin do wniesienia skargi. W konsekwencji nie można mówić o uchybieniu tego terminu. Wniosek o jego przywrócenie, jako niedopuszczalny, na podstawie art. 88 p.p.s.a. należało odrzucić.