Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia G. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2004 r., sygn. akt 6 II SAB 159/03 o oddaleniu wniosku G. P. o uzupełnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2003 r., sygn. akt II SAB 159/03 wydanego w sprawie ze skargi G. P. na bezczynność Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie wyjaśnienia w trybie art. 113 § 2 K.p.a. wątpliwości co do treści decyzji p o s t a n a w i a 1. oddalić zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2004 r. 2. odrzucić zażalenie w pozostałym zakresie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 26 maja 2004 r., sygn. akt 6 II SAB 159/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek G. P. o uzupełnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2003 r., sygn. akt II SAB 159/03. W uzasadnieniu postanowienia Sąd podkreślił, że wniosek skarżącej podlega ocenie na podstawie art. 157 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wniosek skarżącej nie podaje materii, co do której Sąd powinien był orzec w wyroku z dnia 15 grudnia 2003 r., a czego nie uczynił.
Na powyższe postanowienie oraz na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2003 r. skarżąca G. P. wniosła zażalenie, wnosząc o uchylenie w/w orzeczeń. Skarżąca uważa, że sentencja wyroku z dnia 15 grudnia 2003 r. (pkt 1) nie stanowi realizacji postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2003 r., gdyż przy takiej redakcji sentencji wyroku organ odmawia wyjaśnienia powołując się na przepis art. 113 § 2 k.p.a., co uczynił postanowieniem z dnia 16 marca 2004 r.
Naczelny Sąd Administracyjny, wydając wyrok z dnia 15 grudnia 2003 r. był związany stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w w/w postanowieniu tego Sądu. Dlatego skarżąca wystąpiła z wnioskiem o uzupełnienie wyroku, który winien zobowiązywać organ do wyjaśnienia treści decyzji Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 8 lipca 1991 r., a nie zobowiązywać organ do wydania postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione. Zgodnie z art. 157 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), powołanej dalej jako p.p.s.a.; strona jest uprawniona do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku , jeżeli Sąd nie orzekł o całości skargi
Sygn. akt II OZ 509/05 albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które powinien był zamieścić z urzędu.
Zażalenie skarżącej, jak wynika z jego treści, dotyczy wyjaśnienia wątpliwości, co do treści decyzji Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 8 lipca 1991 r., nr GZU on 051/613-552/91. Wyrokiem, którego uzupełnienia domaga się G. P., Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązał Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi do rozpatrzenia wniosku skarżącej z dnia 22 września 1999 r. i wydania postanowienia w trybie 113 § 2 p.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny wydając wyrok z dnia 15 grudnia 2003 r. był związany postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2003 r., czego wyrazem jest pkt 1 sentencji w/w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Powyższy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego został wydany w sprawie ze skargi na bezczynność Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi i dlatego w pkt 1 sentencji tego wyroku, Sąd zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku skarżącej i wydania postanowienia w trybie art. 113 § 2 k.p.a. w określonym terminie.
Sąd rozpoznając skargę na bezczynność i przyjmując, że organ jest w bezczynności, może zobowiązać organ do rozpatrzenia określonej sprawy, wskazać formę, w jakiej powinno nastąpić rozstrzygnięcie (decyzja, postanowienie) i określić termin, w jakim powinna być sprawa rozpatrzona. Natomiast Sąd nie może przesądzić o tym, czy sprawa ma być załatwiona pozytywnie, czy tez negatywnie dla strony, gdyż to zależy od swobodnej oceny organu. Sprawa rozstrzygnięta przez organ, po orzeczeniu Sądu w sprawie bezczynności, jest nową sprawą merytoryczną, od której służą środki odwoławcze (zażalenie, odwołanie), po wyczerpaniu których, służy skarga do sądu administracyjnego.
Sygn. akt II OZ 509/05
W związku z powyższym, nieuzasadniony był wniosek skarżącej o uzupełnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2003 r.; podobnie, jak i zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2004 r.
W postanowieniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 marca 2004 r., zawarto pouczenie o środkach prawnych służących od tego orzeczenia. I rozstrzygnięcia zawartego w w/w postanowieniu nie należy wiązać z sentencją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2003 r., gdyż są to dwie odrębne sprawy.
Od w/w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżącej służyło prawo wniesienia skargi kasacyjnej zgodnie z art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271).
Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 p.p.s.a. oraz art. 178 w związku z art. 180 p.p.s.a., jak w sentencji postanowienia.