Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Lu 162/15 odmawiające A.K. przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi A.K. na postanowienie Wojewody Lubelskiego z dnia [...] stycznia 2015 r., nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Lu 162/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił A.K. przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi A.K. na postanowienie Wojewody Lubelskiego z dnia [...] stycznia 2015 r., nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia.
Sąd I instancji wskazał, iż z akt sprawy wynika, że zaskarżone postanowienie Wojewody zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 13 stycznia 2015 r. (potwierdzenie odbioru - k. 20 akt adm. organu II instancji). Zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm. - dalej jako p.p.s.a.), 30-dniowy termin na wniesienie skargi od zaskarżonego postanowienia upłynął w dniu 12 lutego 2015 r. Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie do art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu uprawdopodobniając jednocześnie okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Sąd ustalił, że z załączonego przez pełnomocnika strony zaświadczenia lekarskiego z dnia 6 lutego 2015 r. wynika, iż nie mógł się on stawić na wezwanie w wielu sprawach sądowych z powodu choroby w okresie od 5 do 13 lutego 2015 r., a tym samym, w ocenie Sądu I instancji treść tego dokumentu nie uprawdopodabnia okoliczności, iż uchybienie terminu do złożenia skargi nastąpiło bez winy strony skarżącej, gdyż zwolnienia lekarskie same w sobie nie są potwierdzeniem braku winy w uchybieniu terminu.
Sąd wskazał, że działania i zaniechania pełnomocnika strony odnoszą bezpośrednie skutki dla osoby reprezentowanej przez tego pełnomocnika. W niniejszej sprawie pełnomocnik skarżącego nie dołożył należytej staranności w dążeniu do terminowego podjęcia czynności procesowej, mógł bowiem np. skorzystać z pełnomocnictwa substytucyjnego, bądź powiadomić o fakcie niedyspozycji zdrowotnej stronę - w celu umożliwienia jej ustanowienia innego pełnomocnika. Nie uprawdopodobniono również, aby choroba była nagła i wymagała hospitalizacji, bądź uniemożliwiała wyręczenie się inną osobą.
W zażaleniu na powyższe postanowienie A.K. zarzucił Sądowi I instancji błędną wykładnię art. 87 § 2 p.p.s.a. polegającą na nałożeniu szczególnych wymogów dotyczących uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu, a przejawiającą się uznaniem, że profesjonalny pełnomocnik uzasadniając brak winy jako przesłanki zasadności wniosku o przywrócenie terminu, przedkładając zwolnienie lekarskie, powinien jednocześnie uprawdopodobnić i to, iż choroba była nagła i wymagała hospitalizacji, bądź uniemożliwiała wyręczenie się inną osobą, w sytuacji gdy przepis nakłada rygor staranności należytej a nie nadzwyczajnej, czy najwyższej. W realiach sprawy zostało złożone zaświadczenie lekarskie od lekarza sądowego z listy Prezesa SO w Zamościu, z którego wynika, że pełnomocnik nie może stawić się na wiele spraw. W istocie nie zostało wyszczególnione jakie inne konkretnie czynności nie mogą być wykonywane przez chorego. Niemniej mając na uwadze wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego można wywieść, iż niemożność stawiania się do sądów na rozprawy - w sytuacji stwierdzonego przez lekarza przeziębienia, wynika z tego, że chory ma przebywać w domu i poddać się leczeniu. Sąd wydając zaskarżone postanowienie wysoce rygorystycznie odniósł się do obowiązków profesjonalnego pełnomocnika i stawia wymóg podejmowania pracy w okresie niedyspozycji wywołanej chorobą. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy WSA w Lublinie do ponownego rozpoznania.