Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 marca 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 156/14 w zakresie zawieszenia postępowania sądowego w sprawie ze skargi E. S. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 29 marca 2012 r., nr XXXIV/819/2012 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Wilanowski Park Kulturowy" oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 marca 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 156/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zawiesił postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie ze skargi E. S. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 29 marca 2012 r., nr XXXIV/819/2012, w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Wilanowski Park Kulturowy".
W uzasadnieniu Sąd podniósł, że wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 r., sygn. akt IV SA/Wa 2197/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w Warszawie na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 29 marca 2012 r., nr XXXIV/819/2012, w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Wilanowski Park Kulturowy".
Uchwała ta jest przedmiotem również niniejszej skargi, złożonej przez E. S. Ocena prawna zawarta w powyższym wyroku, dotycząca legalności uchwały Rady m.st. Warszawy z dnia 29 marca 2012 r., nr XXXIV/819/2012, ma zatem bezpośredni wpływ na merytoryczną ocenę skargi E. S.
Należy jednocześnie mieć na uwadze, iż wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie IV SA/Wa 2197/13 nie jest prawomocny, bowiem M. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w Warszawie w dniu 20 lutego 2014 r. złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku. W ocenie Sądu pierwszej instancji rozpoznanie przez Naczelny Sąd Administracyjny złożonej skargi kasacyjnej, a tym samym dokonanie przez sąd drugiej instancji oceny prawidłowości wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r., sygn. akt IVSA/Wa 2197/13, będzie miało wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowej skargi, co wyczerpuje przesłankę z art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła E. S., wnosząc w całości o jego uchylenie.
W uzasadnieniu podniesiono, że wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. nie stanowi zagadnienia wstępnego w niniejszej sprawie, ponieważ skarga E. S. dotyczy innego terenu objętego Wilanowskim Parkiem Kulturowym oraz zgłoszono inne zarzuty względem zaskarżonej uchwały, które nie były przedmiotem oceny wyroku. W związku z tym Sąd jest w niniejszej sprawie zobowiązany dokonać oceny zaskarżonej uchwały przez pryzmat innych przepisów prawa i w odniesieniu do innego stanu faktycznego. Twierdzenie zaś Sądu, iż zawieszenie postępowania jest zasadne, powoduje, że oczekiwanie na rozstrzygnięcie sprawy o sygn. akt IVSA/Wa 2197/13 pozbawi skarżącą konstytucyjnego prawa do sądu w jej sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a., Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Podkreślenia wymaga fakt, że zawarte w przepisie art. 125 P.p.s.a. podstawy zawieszenia postępowania sądowego mają charakter podstaw fakultatywnych. O zawieszeniu postępowania w tych przypadkach decydują względy celowościowe. Celowość zawieszenia postępowania w sytuacjach uregulowanych w tym przepisie pozostawiona jest ocenie sądu, ale sposób jego wykładni nie może prowadzić do tworzenia nowych podstaw zawieszenia postępowania (T.Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2008). Celowość zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego nie może być brana pod uwagę w oderwaniu od zasady szybkości postępowania. Tymczasem zawieszenie postępowania w sytuacji, gdy brak jest ku temu wystarczających przesłanek naruszałoby zasadę szybkości (por. postanowienie NSA z dnia 13 maja 2011 r., sygn. akt II OZ 395/11, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).