Dnia 24 maja 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 2671/16 w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji w sprawie ze skargi T. B. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] września 2016 r., nr [...] w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z 23 stycznia 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 2671/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania na wniosek skarżącego T. B. wykonania decyzji Ministra Infrastruktury i Budownictwa z [...] września 2016 r. w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej.
Skarżący w skardze zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, który uzasadnił niedającymi się odwrócić szkodami.
Sąd pierwszej instancji oddalając wniosek stwierdził, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do zastosowania ochrony tymczasowej w oparciu o art. 61 § 3 p.p.s.a., gdyż skarżący nie uzasadnił złożonego wniosku, w szczególności nie przytoczył w nim okoliczności, których obowiązek podania wynika z art. 61 § 3 p.p.s.a., wskazujących na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Sąd uznał, że powołane w skardze zarzuty dotyczące skarżonej decyzji nie mogą stanowić uzasadnienia dla wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji. Zdaniem Sądu wynika to z faktu, że uregulowana w art. 61 § 3 p.p.s.a. ochrona tymczasowa jest odrębną instytucją od kontroli legalności aktu, wydanego przez organ, której w postępowaniu sądowoadministracyjnym dokonuje Sąd. Samo zaś złożenie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu nie może stanowić wystarczającego uzasadnienia dla wstrzymania jego wykonania.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący nie zgodził się z argumentacją Sądu, jakoby złożony w sprawie wniosek nie znajdował uzasadnionych przyczyn. Podniósł, że w treści skargi wskazał, że w wyniku realizacji zaskarżonej decyzji zostanie przebudowana sieć gazowa i elektroenergetyczna w sposób, który spowoduje zajęcie 2.648 m² powierzchni jego działki, co przyczyni się do obniżenia jej wartości, atrakcyjności, a także uniemożliwi swobodę w realizowaniu zamierzeń obejmujących budowę budynku biurowo-magazynowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną (przyłącza energii elektrycznej, wody, kanalizacji sanitarnej) i komunikacyjną (wjazd na działkę, miejsca parkingowe, plac manewrowy), która to inwestycja jest na etapie ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy (decyzja z [...] grudnia 2014 r.). Dlatego uznał, że przebudowa sieci gazowej i sieci elektroenergetycznej przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad narusza jego uprawnienia wynikające z ww. decyzji o warunkach zabudowy.
Skarżący dodał także, że przebudowę istniejącego gazociągu i sieci elektroenergetycznej można przeprowadzić zgodnie z warunkami technicznymi i przepisami regulującymi powyższe kwestie w sposób odmienny. Zdaniem skarżącego, inna lokalizacja przebiegu linii gazowej i elektroenergetycznej pozwoliłaby na zachowanie warunków technicznych dla przyszłej inwestycji, którą zamierza zrealizować, pozostawiając znacznie większy obszar inwestycyjny.
W oparciu o powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Rozpoznając zażalenie Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.