Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 47/11 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia (...) listopada 2010 r. nr (...) w przedmiocie udzielenia pozwolenia na rozbudowę postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 7 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 47/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odmówił J. S. wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody Podkarpackiego z dnia (...) listopada 2010 r. w przedmiocie udzielenia pozwolenia na rozbudowę.
W uzasadnieniu Sąd przytoczył przepis art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i podniósł, że w treści wniosku skarżącej nie wskazano, by na skutek jej wykonania po jej stronie zaistnieje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Po pierwsze Sąd wskazał, że obowiązek wykazania okoliczności uzasadniających zastosowanie ochrony tymczasowej spoczywa na podmiocie żądającym wstrzymania wykonania decyzji, zaś sąd nie może w tym zakresie prowadzić postępowania wyjaśniającego z urzędu i wyręczać skarżącej, ani też opierać rozstrzygnięcia na domniemaniach. Zdaniem Sądu wskazane we wniosku korzystanie przez inwestora z sąsiedniej nieruchomości "ponad przeciętną miarę" poprzez rozbudowę dotychczasowego domu jednorodzinnego oraz ograniczenie dopływu światła nie mogą wywołać dla skarżącej ani znaczącej szkody, ani też trudnych do odwrócenia skutków. W szczególności uprawy, które mogą ulec zacienieniu wskutek realizacji inwestycji nie stanowią źródła utrzymania skarżącej, leczy tylko zwykłe przydomowe nasadzenia obejmujące drzewa i krzewy owocowe na własne potrzeby oraz rabatę kwiatową. A niedogodności z powodu rozbudowy dokonywanej przez sąsiada w tej konkretnej sprawie nie można utożsamiać ze zdarzeniami rodzącymi znaczącą szkodę bądź trudne do odwrócenia skutki.
Po wtóre Sąd zauważył, że inwestorzy E. U. i P. U. sami powstrzymali się od realizacji inwestycji z uwagi na wniesienie skargi na decyzję udzielającą im pozwolenia na budowę. Tym bardziej, zdaniem Sądu, nie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącej znacznej szkody lub wywołania trudnych do odwrócenia skutków.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła J. S., wskazując że podejmując rozstrzygnięcie Sąd nie wziął pod uwagę ujemnych skutków projektowanej inwestycji, tj. odcięcia dopływu światła do jej pomieszczeń mieszkalnych oraz zacienienie posesji, co negatywnie wpłynie na posadowioną na niej roślinność. Ponadto wskazała, że od strony jej nieruchomości stoi już garaż i wiata o łącznej długości 14 m, co powoduje, że z okien na parterze widzi tylko ścianę. Zaś zrealizowanie inwestycji także od strony jej działki zamieni ją w tunel i zakłóci cyrkulację powietrza.
Ponadto podniosła, że w każdej chwili może stracić pracę, co zmusi ją do zamiany rabaty kwiatowej na stanowisko uprawy warzyw. A ponadto zrealizowanie inwestycji spowoduje korzystanie przez sąsiada ze swojej nieruchomości ponad przeciętną miarę, oczywiście jej kosztem.
W odpowiedzi na zażalenie E. U. i P. U. wnieśli o jego oddalenie, wskazując na bezzasadność zawartej w nim argumentacji.
Pismem z dnia 14 kwietnia 2011 r. J. S. ustosunkowała się do argumentacji E.U. i P. U. zawartego w wyżej wskazanym piśmie.