Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Walentynowicz po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 18 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Rz 260/08 oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi R. C. na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] lutego 2008 r., Nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę i remont linii energetycznej postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", postanowieniem z dnia 18 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Rz 260/08, po rozpoznaniu wniosku R. C. odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie z jej skargi na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] lutego 2008 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę i remont linii energetycznej. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że w przypadku decyzji udzielających pozwolenia na budowę/przebudowę sytuacja jest specyficzna bowiem ryzyko kontynuowania prac budowlanych mimo świadomości zaskarżenia decyzji udzielającej pozwolenia na przebudowę i remont linii energetycznej do sądu administracyjnego, spoczywa na inwestorze. Nie ma żadnego aktu, który obligowałby go do kontynuowania prac budowlanych. Inwestor musi jednak mieć świadomość, iż w razie uwzględnienia skargi i wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji stanowiącej umocowanie do prowadzonych prac, będzie on zobligowany do podjęcia działań mających na celu przywrócenie stanu poprzedniego. Zdaniem Sądu powyższe prowadzi do wniosku, iż wstrzymanie wykonania decyzji udzielającej pozwolenia na budowę musi mieć charakter wyjątkowy, uzasadniony okolicznościami wskazującymi, iż jakiekolwiek podjęte przez inwestora działania będą prowadziły do znacznych i właściwie niemożliwych do odwrócenia skutków. Sąd wskazał ponadto, że skarżąca nie przedstawiła żadnych okoliczności, z których wynikałoby, iż niewstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wiązałoby się z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowaniem trudnych do odwrócenia skutków. Powołane w skardze fakty: brak świadomości o zamierzeniach inwestycyjnych właściciela sąsiedniej nieruchomości oraz konflikt między sąsiadami, w ocenie Sądu nie stanowią przesłanek, o jakich mowa w art. 61 § 3 ppsa.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła R. C., reprezentowana przez adwokata, podnosząc, że prace które zamierza wykonać inwestor pozostają w sprzeczności z uzgodnieniami z nią podjętymi. Proces budowlany spowoduje zaś zwiększenie obciążenia, a w konsekwencji także ryzyko zagrożenia dla nieruchomości skarżącej, biorąc pod uwagę zewnętrzne oraz wewnętrzne parametry budynku, jak również przebieg linii energetycznej. W ocenie skarżącej w sprawie niniejszej isnieją okoliczności stanowiące przesłanki z art. 61 § 3 ppsa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 61 § 3 ppsa sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego należy w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji ponieważ to inwestor ponosi ryzyko prowadzenia robót przed rozpoznaniem skargi przez Sąd i to na nim spoczywać będzie obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego, w razie, gdyby okazało się, że w wyniku rozpoznania skargi decyzja zostanie uchylona (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2008 r., II OZ 131/08). Ponadto w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego brak powołania we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jakichkolwiek okoliczności uzasadniających wstrzymanie tej decyzji oraz okoliczności powołane w zażaleniu są niewystarczające do stwierdzenia, że wypełniły się przesłanki wskazane w art. 61 § 3 ppsa. Wskazać również należy, że okoliczności podnoszone przez stronę nie stanowią przesłanek z art. 61 § 3 ppsa, zaś zostaną one wzięte pod uwagę przy orzekaniu przez ten Sąd co do zasadności skargi wniesionej w sprawie niniejszej.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 w związku z art. 197 ppsa.