Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 1602/11 odmawiającego W. N. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi W. N. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 28 lutego 2012 r. Referendarz sądowy odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Od powyższego postanowienia skarżąca złożyła sprzeciw, w którym wniosła o jego zmianę.
Rozpoznając w/w sprzeciw Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 24 maja 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 1602/11 odmówił W. N. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. W uzasadnieniu Sąd I instancji, wskazał, że jak wynika ze złożonego formularza PPF skarżąca samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe i nie ma jakichkolwiek nieruchomości mieszkaniowych, a jednocześnie spłaca kilka kredytów m.in. "własny kąt". Jednocześnie w formularzu skarżąca wskazała, że nie osiąga żadnych dochodów. Sąd I instancji zaznaczył, że z nadesłanych dokumentów wynika, że skarżącą otrzymuje comiesięczną emeryturę w kwocie ok. 2000 zł. Posiada także dwie karty kredytowe (limit kredytowy w L. na kwotę 3600 zł oraz w C. - 5 300 zł.) oraz kredyt o nazwie "własny kąt". W ocenie Sądu I instancji nienadesłanie kopii umowy kredytu "własny kąt", uniemożliwia ustalenie, czy kredyt ten został zaciągnięty w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych skarżącej. Zdaniem Sądu I instancji z uwagi na fakt, że skarżąca korzysta z kilku kredytów udzielonych przez banki a nie podmioty "parabankowe" pozwala na przyjęcie, że posiada ona zdolność kredytową. Posiada stały dochód umożliwiający spłatę zaciągniętych kredytów. Sąd I instancji uznał, iż w tej sytuacji niemożliwe jest ustalenie czy całość wykazanych przez skarżącą miesięcznych obciążeń budżetu domowego, to niezbędne wydatki. Sąd I instancji podkreślił, że to wnioskodawca powinien wykazać poprzez złożenie stosownych dokumentów w postaci rachunków, wyciągów bankowych, zaświadczeń itp., że jego sytuacja materialna uniemożliwia lub utrudnia w istotny sposób dostęp do sądu. Nadto Sąd I instancji zaznaczył, że skarżąca nie wykazała również, jakie koszty ponosi w związku z utrzymaniem mieszkania. Sąd I instancji zwrócił uwagę na okoliczność, iż skarżąca podała w formularzu że zamieszkuje w Warszawie, podczas gdy z nadesłanych wyciągów bankowych wynika, że większość operacji na koncie dokonywanych jest w Pińczowie lub Busku - Zdroju. Również korespondencja kierowana do Sądu jest nadawana w tych miejscowościach. Z tych względów Sąd I instancji stwierdził, że z nadesłanych dokumentów i wyjaśnień, nie można uznać, aby sytuacja materialna skarżącej powodowała konieczność przyznania jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła W. N. podnosząc, iż jest ono niesprawiedliwe oraz wniosła o jego uchylenie w całości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Z konstrukcji tego przepisu wynika, że to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. W tym stanie rzeczy należy przyjąć, że rozstrzygnięcie sądu w tej kwestii zależy od tego, co zostanie udowodnione przez stronę.