Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska po rozpoznaniu w dniu 8 września 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. C. od postanowienia Wojewoózkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2005 r. sygn. akt III SA/Kr 408/04 o odmowie wstrzymania wykonania decyzji w sprawie ze skargi J. C. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia oddalić zażalenie
J, C, złożył w dniu 9 kwietnia 2004 r. skargę na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] znak [...] w przedmiocie wymeldowania wnosząc jednocześnie o wstrzymanie jej wykonania.
Postanowieniem z dnia 31 marca 2005 r. Sygn. akt III SA/Kr 408/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wskazał, iż postępowanie sądowe dotyczy jedynie wymeldowania, a nie uprawnienia do zamieszkiwania, a tym bardziej praw rzeczowych związanych z lokalem. Stąd w ocenie Sądu wykonanie zaskarżonej decyzji nie powoduje trudnych do odwrócenia negatywnych konsekwencji zaskarżonej decyzji. Odpis postanowienia doręczono stronie 7 kwietnia 2005 r., a jej pełnomocnikowi 14 kwietnia 2005 r.
Zażalenie na to postanowienie złożył skarżący w dniu 11 kwietnia 2005 r., a jego pełnomocnik 21 kwietnia 2005 r. Wniósł on o jego uchylenie i wstrzymanie wykonania decyzji, jako że postanowienie zostało wydane w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i wyrażenie oceny, że wykonanie decyzji nie spowoduje trudnych do odwrócenia skutków. Podniósł, iż skarżący jest osobą poważnie i przewlekle chorą. Opuszczenie przez niego lokalu nie było dobrowolne i nie miało charakteru stanowczego. Chce on ponownie zamieszkać w lokalu i czyni ku temu starania. Wskazał, iż osoba, która nie ma stałego miejsca zameldowania ma trudności przy korzystaniu z pomocy lekarskiej, hospitalizacji, a nawet wypisaniu recepty.
W odpowiedzi A. Cz, zainteresowana w sprawie wskazała, że jej były mąż opuścił lokal sam i dobrowolnie. W 1990 r. przeprowadził się do matki w T. i tam zameldował na pobyt czasowy. Wniósł pozew o rozwód. Przez 15 lat mieszkał i nadal mieszka w T. Nie przebywa natomiast w spornym lokalu, ani nie uiszczał żadnych opłat, co jest udokumentowane kontrolami i wywiadami prowadzonymi przez Komendę Dzielnicową. Jedynym powodem chęci powrotu byłego męża jest, aby rodzina go obecnie utrzymywała, jest bowiem poważnie chory.
W odpowiedzi na to pismo skarżący podniósł, że nigdy dobrowolnie nie opuścił spornego lokalu. Żona samowolnie zmieniła zamki i stąd nie mógł dostać się do mieszkania. Był zmuszony spać w garażu, do dziś nie ma żadnej kobiety. Nie posiada też żadnych nałogów. To żona z nowym partnerem nie chce go wpuścić do mieszkania. Tymczasem zgodnie z wyrokiem sądu przysługuje mu prawo do ½ lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył że:
Zażalenie nie ma uzasadnionych podstaw. Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Tymczasem zaskarżona decyzja nie wywołuje tego typu skutków. Jak słusznie podkreślił bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie dotyczy ona wymeldowania, a nie praw rzeczowych do lokalu. Wbrew zarzutom skarżącego nie powoduje ona znacznej szkody ani trudnych do odwrócenia skutków w zakresie korzystania z pomocy medycznej. Akty prawne regulujące tę pomoc łączą bowiem jej udzielenie nie z miejscem zameldowania lecz zamieszkania lub pobytu. I tak ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 ze zm.) w art. 27 posługuje się pojęciem miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, zaś w art. 38 ust. 4 miejscem zamieszkania, rozporządzenie Ministra Zdrowia z 10 sierpnia 2001 r. w sprawie rodzajów dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej, sposobu jej prowadzenia oraz szczegółowych warunków jej udostępniania (Dz.U. 2001 r. Nr 88, poz. 966 ze zm.) w § 6 ust. 1 pkt 2 wymaga danych dotyczących pacjenta takich jak: adres zameldowania, ale w razie jego braku adres zamieszkania lub pobytu. W świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu wydawania i określenia wzoru poświadczenia potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. 2004 r. Nr 273, poz. 2718) poświadczenie takie wydaje organ właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu osoby uprawnionej. Na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135) o udzieleniu świadczeń decyduje miejsce zamieszkania (art. 2 ust. 1 pkt 2), adres świadczeniobiorcy (art. 20 ust. 3 pkt f) lub przysługuje prawo wyboru lekarza, pielęgniarki (art. 28), szpitala (art. 30), dentysty (art. 31). Podobnie zgodnie z art. 33 ust. 2 leczenie uzdrowiskowe następuje ze względu na miejsce zamieszkania osoby lub gdy nie można go ustalić według siedziby świadczeniodawcy, który wystawił skierowanie. Stąd wykonanie decyzji nie spowoduje dla skarżącego skutków określonych w art. 61 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dlatego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)