Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 439/17 odrzucającego skargę kasacyjną w sprawie ze skargi H. C. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w W. z dnia [...] grudnia 2016 r., znak: [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 439/17, odrzucił skargę kasacyjną H. C. wniesioną od wyroku tegoż Sądu z dnia 21 marca 2018 r.
W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Sąd I instancji przywołał treść przepisów art. 178, art. 173 § 2, art. 175 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., zwana dalej p.p.s.a.). Następnie wskazał, że w niniejszej sprawie na wniosek pełnomocnika skarżącego zostało sporządzone uzasadnienie wyroku i przesłane pełnomocnikowi przy piśmie Sądu z dnia 12 kwietnia 2018 r., zaś skarżący wniósł skargę kasacyjną w dniu 3 kwietnia 2018 r., a więc jeszcze przed przesłaniem wyroku wraz z uzasadnieniem.
Sąd I instancji stwierdził, że doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem jest warunkiem sine qua non do wniesienia skargi kasacyjnej. Brak doręczenia uzasadnienia wyroku stanowi więc przyczynę niedopuszczalności skargi kasacyjnej. Ponadto, Sąd wskazał, że skarga kasacyjna została sporządzona osobiście przez skarżącego, a więc przez osobę nieuprawnioną do jej sporządzenia.
Zażaleniem H. C. reprezentowany przez pełnomocnik z urzędu zaskarżył powyższe postanowienie w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie: art. 175 § 1 w zw. z art. 178 w zw. z art. 177a p.p.s.a.
Skarżący stanął na stanowisku, że wymóg sporządzenia skargi kasacyjnej przez wymienione w art. 175 p.p.s.a. osoby ma charakter materialny, a nie formalny, który może zostać usunięty. Tryb wynikający z art. 49 p.p.s.a. przy skardze kasacyjnej jest możliwy do zastosowania tylko do wyjaśnienia, czy osoba, która podpisała skargę kasacyjną jest umocowana do jej sporządzenia w świetle art. 175 p.p.s.a. Wskazał także, że w orzecznictwie zwraca się uwagę, że strona z własnej inicjatywy może naprawić błąd wynikający z naruszenia art. 175 p.p.s.a. jedynie w terminie otwartym do wniesienia skargi kasacyjnej np. przez złożenie na skardze kasacyjnej podpisu przez jedną z osób wymienionych w art. 175 p.p.s.a. albo przez wniesienia nowej skargi kasacyjnej, z zachowaniem wymogów określonych w tym przepisie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 178 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną. Sporządzanie skargi kasacyjnej przez stronę z naruszeniem art. 175 § 1-3 p.p.s.a. jest brakiem kasacji, który uzasadnia jej odrzucenie jako niedopuszczalnej (por. postanowienie NSA z dnia 28 stycznia 2004r., sygn. akt FSK 3/04). Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia objętym tzw. przymusem adwokacko-radcowskim. Oznacza to, że brak sporządzenia jej przez jedną z osób opisanych w art. 175 p.p.s.a. wyklucza możliwość jej merytorycznego rozpatrzenia. Jest ona w takiej sytuacji niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na mocy art. 178 p.p.s.a. Obowiązek ustanowiony w art. 175 § 1 p.p.s.a. ma charakter bezwzględny, co oznacza, że żadne szczególne okoliczności nie uprawniają strony do osobistego sporządzenia skargi kasacyjnej. Oznacza to również, że brak ten nie podlega konwalidacji w trybie art. 49 p.p.s.a. (por. postanowienia NSA: z dnia 2 października 2012 r., sygn. akt II OZ 832/12, z dnia 20 marca 2012 r., sygn. akt I OZ 169/12).
W przedmiotowej sprawie skarżący osobiście sporządził skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2018 r., mimo że jest on pozbawiony zdolności postulacyjnej do dokonania tej czynności procesowej. Brak sporządzenia skargi kasacyjnej przez jedną z osób opisanych w art. 175 p.p.s.a., jest brakiem, który nie podlega usunięciu w trybie powołanego w zażaleniu, jako podstawa zaskarżenia, art. 177a p.p.s.a. Argumentacja podniesiona w zażaleniu nie mogła skutecznie poważyć tego stanowiska. Analiza akt rozpoznawanej sprawy, nie dała podstaw do przyjęcia, że skarżący jest podmiotem uprawnionym do sporządzenia skargi kasacyjnej, wymienionym w art. 175 § 1, 2 i 3 p.p.s.a., do którego można byłoby zastosować tryb z art. 49 p.ps.a. i wezwać go do wyjaśnienia, czy jest osobą uprawnioną do jej sporządzenia. Nadto skarżący z własnej inicjatywy nie naprawił błędu wynikającego z naruszenia art. 175 p.p.s.a.
Ponadto, wskazać należy, że odrzucenie skargi kasacyjnej nie nastąpiło jedynie z uwagi na sporządzenie skargi kasacyjnej przez skarżącego osobiście, lecz także z uwagi na wniesienie jej przed skutecznym doręczeniem stronie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji, a czego strona skarżąca nie kwestionuje.
Z powyższych względów, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.