Odnosząc się zaś do obowiązku organu dotyczącego przekazania odpowiedzi na skargę, Wojewoda L. podniósł, że w uzasadnieniu odpowiedzi na skargę na decyzję Wojewody L. z dnia 10 kwietnia 2015 r., zawarte zostało stanowisko organu, które należy uznać za odpowiedz organu na przedmiotową skargę z dnia 25 maja 2015 r.
Organ wskazał, że bezsporne jest, że Wojewoda nie złożył odpowiedzi na skargę jako oddzielnego pisma procesowego. Zdaniem organu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznając, że ustosunkowanie się organu do skargi winno być jasno sformułowane w odpowiedzi na skargę, tj. w odrębnym piśmie procesowym, dokonał zbyt wąskiej wykładni art. 54 § 1 p.p.s.a. Zadaniem Wojewody L., zawarcie wyraźnego stanowiska co do podniesionych zarzutów dotyczących bezczynności i przewlekłości podstępowania w odpowiedzi na skargę na decyzję z dnia 10 kwietnia 2015 r. należy uznać za odpowiedź na przedmiotową skargę. W ocenie organu, nie można zatem zarzucić organowi, że nie dopełnił obowiązku przekazania Sądowi odpowiedzi na skargę, o którym mowa w art. 54 § 1 p.p.s.a.
W związku z powyższym, zdaniem organu, brak było podstaw do wymierzenia grzywny na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 54 § 2 p.p.s.a. organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi, zobowiązany jest do jej przekazania sądowi wraz z kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. Przepis art. 55 § 1 p.p.s.a. stanowi z kolei, że w razie niezastosowania się do powyższego obowiązku, sąd może na wniosek skarżącego orzec o wymierzeniu organowi grzywny. W orzecznictwie przyjęty jest pogląd, że grzywna, o jakiej mowa w art. 55 § 1 p.p.s.a. ma charakter mieszany, tj. dyscyplinująco-restrykcyjny, a wyłączną, materialnoprawną przesłanką wymierzenia grzywny jest niewypełnienie obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a. Bez znaczenia natomiast pozostaje w sprawie samego wymierzenia grzywny, jakie przyczyny spowodowały nieprzekazanie skargi sądowi, wpłynąć jednak one mogą na wysokość wymierzonej grzywny.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy zgodzić się z autorem zażalenia, że w przedmiotowej sprawie Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, że organ nie przekazał Sądowi skargi E. K. z dnia 28 maja 2015 r. na bezczynność i przewlekłość postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny, po analizie akt sprawy o sygnaturze II SA/Lu 420/15 stwierdził, że wbrew twierdzeniom Sądu pierwszej instancji, w aktach tych znajduje się pismo E. K., z którego jasno wynika, że jest to skarga "Na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę L. w L. w przedmiocie udostępnienia akt z postępowania administracyjnego nr ... dotyczącej decyzji Starosty T. z dnia 20 października 2010 r. nr ... w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego inwestycji i wydającej pozwolenie na budowę dla P. Spółka z o.o. (...)" datowana na dzień 28 maja 2015 r., skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, przekazana drogą elektroniczną do organu i opatrzona podpisem elektronicznym. Z Urzędowego Poświadczenia Przedłożenia dołączonego do ww. pisma wynika, że wpłynęło ono do L. Urzędu Wojewódzkiego dnia 28 maja 2015 r. o godz. 15:37. Tego samego dnia skarżący złożył do organu także skargę na decyzję Wojewody L. z dnia 10 kwietnia 2015 r. Skarga ta została przekazana do Sądu pierwszej instancji 10 czerwca 2015 r. wraz ze skargą na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie postępowania oraz jedną odpowiedzią na skargi.
Należało zatem zarejestrować skargę z dnia 28 maja 2015 r. jako skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania, a w sytuacji, gdyby Sąd pierwszej instancji uznał, że nie została złożona odpowiedz organu na tę skargę winien wezwać organ do jej złożenia. Należy podkreślić, że odpowiedz na skargę jest pismem procesowym w rozumieniu art. 45 p.p.s.a., musi więc spełniać wszelkie wymogi formalne stawiane przez prawodawcę wobec pism procesowych. Stanowi ona pismo procesowe strony, którego celem jest ustosunkowanie się do twierdzeń zawartych w skardze (por. A. Wiktorowska [w:] Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, pod red. R. Hausera, M. Wierzbowskiego, Warszawa 2011, C.H. Beck, s. 290).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, mając na uwadze powyższe, uznać należało, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie istniały podstawy do wymierzenia organowi grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a.
Z tych względów, na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji.
-----------------------
1