Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka po rozpoznaniu w dniu 1 września 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 2 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 1626/14 w przedmiocie prawa pomocy w sprawie ze skargi H. B. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] października 2014 r., nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia wykonania rozbiórki obiektu budowlanego postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 2 lipca 2015 r., sygnatura akt II SA/Gl 1626/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił wniosek skarżącego H. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Sąd pierwszej instancji, powołując się na art. 260, art. 199, art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. stwierdził, że skarżący nie wykazał w przekonujący sposób, że znajduje się w sytuacji materialnej, która kwalifikowałaby go do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Przede wszystkim, w ocenie Sądu, złożone przez skarżącego oświadczenie o stanie majątkowym i rodzinnym nie zawiera dostatecznych danych koniecznych do oceny jego rzeczywistych możliwości płatniczych, a nadto zawiera wiele niespójności. Sąd dodał, że wnioskodawca po raz kolejny uchylił się od udokumentowania wysokości dochodu otrzymywanego z tytułu najmu oraz dostarczenia zeznania podatkowego za rok 2014. W sposób wybiórczy przedstawia okoliczności związane z jego sytuacją materialną, akcentując przy tym te z nich, które mogłyby świadczyć o jego trudnej sytuacji materialnej, ignorując natomiast wezwania do udokumentowania rzeczywistej wysokości wydatków. Skarżący przedstawia dokumenty obrazujące jedynie część ponoszonych wydatków. Poza tym większość dostarczanej dokumentacji jest nieaktualna.
Skarżący na postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy wniósł zażalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając zażalenie zważył, co następuje.
Skarżący w zażaleniu na postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy nie odniósł się w żaden sposób do stanowiska Sądu pierwszej instancji. W szczególności nie zakwestionował stwierdzenia tego Sądu, że uchyla się od podania, jaka jest jego rzeczywista sytuacja majątkowa. Nie uzupełnił też informacji o swoim stanie majątkowym. W tej sytuacji nie sposób zakwestionować ustalenia Sądu pierwszej instancji, że skarżący nie wykazał, aby nie był w stanie ponieść kosztów postępowania. Zażalenie skarżącego jest zatem niezasadne.
W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), postanowił jak w sentencji.