Ze wzajemnej relacji § 4 i § 3 art. 220 p.p.s.a. wynika, iż warunkiem uznania podmiotu z § 4 za zwolnionego od obowiązku uiszczenia kolejnej opłaty (wpisu) jest uprzednie wezwanie tegoż pdomiotu do uiszczenia należnego wpisu, a następnie odrzucenie środka prawnego wymienionego w § 3 z powodu nieuzupełnienia tego braku. Zwolnienie podmiotowe skarżących wskazanych w powyższej normie prawnej ma, bowiem na celu zapewnienie im prawa do kwestionowania zasadności odrzucenie kolejnego środka zaskarżenia w warunkach wolnych od obowiązków fiskalnych.
II OZ 804 / 12 POSTANOWIENIE Dnia 25 września 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 25 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E., J. i J. L. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału VII Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt VII SA/Wa 191/11 w zakresie wpisu sądowego od zażalenia E., J. i J. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2012 r. sygn. akt VII SA/Wa 191/11 w zakresie odrzucenia zażalenia Z. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 191/11 w zakresie oddalenia wniosku Z. W. o wyłączenie sędziego w sprawie ze skarg Z. W. oraz E., J. i J. L. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2010 r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego postanawia oddalić zażalenie.
Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 25 czerwca 2012 r. Przewodniczący Wydziału VII Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wezwał skarżących E., J. i J. L. do uiszczenia solidarnie wpisu sądowego od zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2012 r., odrzucającego zażalenie Z. W. na postanowienie tego Sądu z dnia 9 sierpnia 2011 r. w kwocie 100 złotych, stosownie do § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.), w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu zarządzenia, pod rygorem odrzucenia zażalenia. W zarządzeniu wskazano również, iż uiszczenie wpisu przez któregokolwiek ze skarżących zwalnia pozostałe osoby z obowiązku jego uiszczenia.
Zażalenie na powyższe zarządzenie wnieśli E., J. i J. L.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw, bowiem nie kwestionuje ono zarówno podstawy prawnej wydania zaskarżonego zarządzenia, jak i określenia wysokości należnego wpisu.
Zasadą w postępowaniu sądowym jest, stosownie do art. 220 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270- zwanej dalej p.p.s.a.), niepodejmowanie przez sąd żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata we właściwej formie. Opłata sądowa, do której zaliczany jest również wpis od skargi do sądu administracyjnego, powinna być uiszczona przy wniesieniu do sądu pisma, które takiej opłacie podlega (art. 219 § 1 p.p.s.a.). Natomiast w przypadku pism, które nie są należycie opłacone, przewodniczący wydziału, na podstawie art. 220 § 1 p.p.s.a., wzywa w drodze zarządzenia, stronę wnoszącą pismo do uiszczenia opłaty w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania. Kwestia wysokości wpisu uregulowana została w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Skarżących E., J. i J. L. wezwano do uiszczenia opłaty od pisma, będącego zażaleniem tychże skarżących na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2012 r., którym odrzucono zażalenie Z. W. z powodu braku uiszczenia przez tegoż skarżącego należnego wpisu. Stosownie do § 2 ust. 1 pkt 7 ww. rozporządzenia wpis od tego zażalenia złożonego przez kolejnych skarżących wynosi 100 złotych. Zasadnie, zatem określono w zaskarżonym zarządzeniu zarówno wysokość wpisu od złożonego zażalenia, jak i podstawę prawną jego uiszczenia.
W warunkach przedmiotowej sprawy koniecznym jest wyraźne podkreślenie, iż w odniesieniu do skarżonego zarządzenia nie zaistniał przypadek, o którym mowa w art. 220 § 4 p.p.s.a. Przepis ten, stanowiący wyjątek od ogólnej zasady obowiązku uiszczenia opłaty przez osobę składającą pismo, w przypadku zażaleń na postanowienia sądu o odrzuceniu środków prawnych wymienionych w § 3, tj. podlegających odrzuceniu przez sąd z uwagi na nieuiszczenie należnego wpisu pomimo wezwania, dotyczy tylko i wyłącznie tych osób, których środki prawne określone w tym przepisie zostały odrzucone z uwagi na nieuzupełnienie tego braku formalnego pisma. Ze wzajemnej relacji § 4 i § 3 art. 220 p.p.s.a. wynika, iż warunkiem uznania podmiotu z § 4 za zwolnionego od obowiązku uiszczenia kolejnej opłaty (wpisu) jest uprzednie wezwanie tegoż podmiotu do uiszczenia należnego wpisu, a następnie odrzucenie środka prawnego wymienionego w § 3 z powodu nieuzupełnienia tego braku. Zwolnienie podmiotowe skarżących wskazanych w powyższej normie prawnej ma, bowiem na celu zapewnie im prawa do kwestionowania zasadności odrzucenia kolejnego środka zaskarżenia w warunkach wolnych od obowiązków fiskalnych. Odstępstwo przewidziane w art. 220 § 4 p.p.s.a., jak każdy wyjątek musi być interpretowane ściśle i nie może się rozciągać na podmioty, których obowiązek uiszczenia opłaty, poprzedzający kolejne skarżone orzeczenia nie dotyczył.
Z tych też przyczyn, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 i art. 198 p.p.s.a. oddalił wniesione zażalenie.